Vrijdag 15 april 2005, 22:44
De Foster-familie is een groep leerlingen die zich inzet voor de vier Plan-kinderen die onze school onder de hoede heeft genomen. (Foster noemt nu Plan, wij blijven gewoon de naam Foster gebruiken.) Meestal wordt er geld ingezameld door de verkoop van soep en dergelijke. Maar zeven kernleden van de Foster-familie sloegen enkele maanden geleden de handen in elkaar om eens iets speciaals te maken. Een voorstelling, waarin ieder zijn ding kon doen, maar die toch een samenhangend geheel moest vormen. Een voorstelling die volledig ten voordele van Foster zou zijn, en liefst ook een beetje over de Foster-kinderen zou gaan.
Een voorstelling die in elkaar gepuzzeld wordt door leerlingen, daar kunnen zeker leuke dingen uit voortkomen. Vaak absurde humor met een lach-gehalte dat je op televisie zelfs niet meer meemaakt. Maar een echt kwalitatief hoogstaande voorstelling, neen, dat moet je van leerlingen niet verwachten. Ik zat dan ook met een dilemma over de voorstelling die enkele kernleden van de Foster-familie gisteravond zouden brengen. Vier klasgenoten van mij (Iris, Liske, Katrien en Anke) deden mee, dus ik was best wel nieuwsgierig genoeg om een inkomkaartje te kopen. Maar ik heb een hekel aan hypocrisie - wat ik zeg is gemeend - maar dat loopt soms ook minder tactisch af. Wat moest ik dan over deze voorstelling schrijven op de weblog? De voorstelling kritisch benaderen, dat zou zeker verkeerd overkomen. Maar toch ook niets geforceerd positiefs schrijven, terwijl de show verder niets anders zou zijn dan de sympathieke inspanning van enkele enthousiaste leerlingen, zonder meer?
Weg dilemma, weg vooroordeel dat een leerlingenshow niet kwalitatief hoogstaand kan zijn. De Dromen Voorbij heeft zijn naam allesbehalve gestolen. De voorstelling, die een mengeling was van dans, muziek, verhaal en videoprojectie, stak zó goed in elkaar dat het echt genieten was. Nooit was het in de aula zo stil. Een doodse stilte dat je zelfs het programmablaadje niet durft op te pakken om te kijken wie er bezig is. Hoe de verhaal- en filmfragmenten in elkaar geweven waren, is geniaal. De sprookjesachtige zoektocht van de zeven herten in het verhaal, werd op de film de zoektocht van de zeven 'sterren van de avond' door de school, op zoek naar de Foster-kindjes. Bert heeft een schitterend werk gedaan als filmmaker. En tussendoor kon iedereen ook op het podium zijn eigen talenten tonen, wat allesbehalve overkwam als verplichte nummertjes. De zang van Valentina, de schaduwen bij Anke's buikdans... En ik ken evenveel van dans als van folklore-tradities in Timboektoe, maar Katrien en Hazel zien dansen is een streling voor het oog. Schoonheidsfoutjes waren er natuurlijk ook, maar deze maakten het geheel eerder sympathiek dan onvolmaakt.
Het heeft me gisterenavond overweldigd. Dit was niet zomaar een sympathieke inspanning van enkele enthousiaste leerlingen. Dit was een prachtresultaat van een aantal gedreven mensen die zich maandenlang hebben ingezet om iets in elkaar te boxen om trots op te zijn. Én óf ze trots kunnen zijn!