Blog: Ronddaaiende schijfjes

Donderdag 16 november 2006, 18:02

Het is al veel te lang geleden dat ik nog wat interessante muziek besproken heb. Bij deze:

  • Isis - In the Absence of Truth (2006)

    In the Absence of Truth is een album dat je niet onmiddellijk van je sokkel blaast (met uitzondering van het machtige Holy Tears dan), iets wat voorgangers Oceanic en Panopticon wel deden. Maar wie zich rustig te luisteren legt, bij voorkeur in een duistere kamer, en zich laat meevoeren door de muziek, merkt dat Isis nog niets aan atmosferische kracht heeft ingeboed. Een greep uit de recenties: "Isis have perfected their sonic architecture", "building layer upon layer of drama and dynamics", "listening to a song is like taking a journey that has all kinds of twists and turns", "a modern masterpiece of aural majesty"... Ook al is niet iedereen even enthousiast over de stijlevolutie van Isis, wat mij betreft is dit zeker voer voor eindejaarslijstjes!

  • Aereogramme - Seclusion (2004)

    Het Schotse Aereogramme maakte in 2003 met Sleep and Release een van de beste albums van de afgelopen jaren. Opvolger Seclusion kan daar echter niet aan tippen. Seclusion klokt af op slechts 32 minuten en lijkt ook muzikaal eerder een tussendoortje. Het album is minder een explosieve hutsepot dan Sleep and Release, maar eerder een wat ongecontroleerd en ongestructureerd samenraapsel van ideeën. Boeiende ideeën, die voor sterke momenten zorgen, zeker. Maar voor een sterk geheel, is het wachten op My Heart Has a With that You Would Not Go, dat begin volgend jaar uitkomt.

  • Novastar - Another Loney Soul (2004)

    Joost Zwegers werkt voor zijn tweede album samen met Piet Goddaer, wat een lagere hitscore, maar wel veel aandacht voor een sfeervol geheel oplevert. De achtergrondmuziek en de zang vormen een veel beter geheel dan op het debuutalbum Novastar. Novastar bevestigt zichzelf met dit album als een van de betere Belgische bands.

  • Warren Zevon - I'll Sleep When I'm Dead (An Anthology) (1996)

    Op twee cd's wordt een best-of van het werk van Warren Zevon gegeven. Vooral de eerste schijf, met zijn werk uit de jaren zeventig, bevat een zeer fijne selectie, met alle klassiekers als Hasten Down the Wind, Desperados Under the Eaves, Roland the Headless Thopson Gunner, Werewolves of Londen... Het werk van Warren Zevon getuigt hier van een grote klasse, en is zowel inhoudelijk als kwa stijl, zowel muzikaal als tekstueel, zeer sterk. De tweede helft van de compilatie, met Zevons latere werk tot midden jaren '90 is echter veel minder overtuigend. Dat onevenwicht is wel spijtig. Net als het feit dat deze anthology in 1996 werd uitgebracht, en zo Warren Zevons memorabele zwanenzang The Wind mist, een hoogstaand en aangrijpend album dat hij opnam toen reeds terminale kanker was vastgesteld. Zo wordt een deel van Warren Zevons carrière wat overbelicht, terwijl een zeer belangrijk deel niet vertegenwoordigd is. Een definitieve anthology is dit dus zeker niet, maar vooral de selectie van het eerdere werk is zeker om van te smullen, en een goed startpunt op Warren Zevon te leren kennen.

  • The Cardigans - Gran Turismo (1998)

    Gran Turismo is reeds het vierde studioalbum van de Zweedse band The Cardigans. Het album is echter veel rustiger dan de bekende hit My Favourite Game doet vermoeden, de stijl is zelfs eerder trip-hop-achtig. De muzikale omlijsting stelt teleur door een gebrek aan diepgang en variatie. De brede, melodieuze zanglijnen die worden gebracht door de intrigerende stem van Nina Persson, slagen er gelukkig nog in om een speciale, aangename sfeer in de nummers te brengen. Gran Turismo is dan ook een aantrekkenlijk album, zonder meer. En meer zit er voor The Cardigans ook niet in, zonder een grote koerswijziging.

  • Nada Surf - Let Go (2002)

    Nada Surf is de groep van de hit Popular, maar hun stijl is op Let Go veel evenwichtiger geworden. De sfeer varieert van verstillend mooi (Blonde on Blonde) tot lekker rockend (Happy Kid), maar altijd is het degelijke en aangename popmuziek.

  • Joni Mitchell - Song to a Seagull (1968) en Dreamland (2004)

    Joni Mitchell is een van de belangrijkste en invloedrijkste singer-songwriters aller tijden. Al sinds de jaren zestig is ze verschillende decennia lang hoogstaande en wondermooie muziek blijven maken (al schijnt ze recent haar interesse in muziek verloren te hebben). Toch is ze bij de jongere generaties niet zo bekend, vraag maar eens op de straat wie "Big Yellow Taxi" geschreven heeft, en je zal meer Counting Crows als antwoord krijgen dan Joni Mitchell. De jeugd heropvoeden dan maar, met een overzicht van haar werk? Dreamland geeft weliswaar een carrière-overzicht, maar is zeker niet ideaal. De niet-chronologische volgorde stuurt het overzicht in de war, en hoewel er natuurlijk pareltjes van nummers opstaan, blijft het album als geheel niet altijd even boeiend. Een veel betere kennismaking met Joni Mitchell is wat mij betreft haar debuutalbum Song to a Seagull uit 1968. Dit album is niet dan wel niet representatief voor haar hele oeuvre, maar de 30 minuten heerlijke muziek is veel indrukwekkender dan de 77 minuten durende Dreamland-collectie, die paradoxaal genoeg geen enkel nummer van Song to a Seagull bevat. Joni's debuutalbum is zeker niet haar bekendste werk, maar kijk maar eens op internet, en je merkt dat zowat iedereen die het album ontdekt heeft, ook helemaal weg is van de prachtige stem, intigerende teksten en perfecte muzikale omlijsting. En dat geldt dus ook voor mijzelf.

Icons from Flaticon.