Donderdag 2 maart 2006, 18:32
De afgelopen maand als golvend door de lucht om me heen:
Isobel Campbell & Mark Lanegan - Ballad Of The Broken Seas (2006)
De verfijndheid van Nick Drake wordt gecombineerd met de vertelkracht van Nick Cave: Campbell en Lanegan laten de fijnste kantjes van het concept 'duet' horen. "De antipodische interactie tussen Isobel Campbell en Mark Lanegan zorgt voor een ontroerend vuurwerk dat u niet snel zal vergeten." Pure magie, en tevens bij voorbaat de cd van het jaar.
We Are Scientists - With Love And Squalor (2006)
2006 heeft nog geen revolutionaire nieuwigheden geboden, maar qua sterke albums mogen we toch allesbehalve klagen: Ballad Of The Broken Seas, Clap Your Hands Say Yeah, en nu ook deze We Are Scientists. Amerikanen die Britpop spelen, ik heb er steeds voor gevreesd, maar We Are Scientists doet het verdomd goed. De hele alternatieve rockscene van de afgelopen tien jaren wordt hier gerecycleerd in een totaalpakket dat de meeste originelen overtreft.
Massive Attack - Blue Lines (1991) en Mezzanine (1998)
Massive Attack staat samen met onder andere Tool en Sonic Youth in het lijstje bands die mij niet echt liggen, maar waarvan ik wel helemaal de baanbrekende rol inzie en apprecieer. Blue Lines (met onder meer Unfinished Sympathy) definieert het genre trip-hop, maar mijn voorkeur gaat uit naar het meer gitaargetinte Mezzanine, dat een aantal overweldigende geluidsstructuren weet af te vuren.
The Beach Boys - Pet Sounds (1966)
Pet Sounds is een mijlpaal in de muziekgeschiedenis, omdat het album niet meer als bundel hitjes werd beschouwd, maar als een op zich staand kunstwerk. Pet Sounds is verbazingweekend fris, natuurlijk, spontaan, aanstekelijk en gevarieerd. De muziek is heel rijk aan klanken, maar toch valt elk geluid op zijn plaats. Pet Sounds tilde de popmuziek op naar een nieuw niveau, en klinkt ook 40 (!) jaar na datum nog even goed in de oren ligt.
Pink Floyd - Animals (1977)
Als Pet Sounds het album als 'work of art' introduceerde, was het zeker Pink Floyd die dat concept perfectioneerde. Animals bevat slechts drie volwaardige songs, maar dat zijn wel kastelen van 10+ minuten, die tot in de puntjes opgebouwd en uitgevoerd zijn. Het hele concept, die de maatschappij à la Animal Farm een karikatuur van honden, varkens en schapen voorhoudt, valt perfect met de muziek in de plooien. Animals staat soms wat vergeten tussen Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here en The Wall, maar absoluut niet onderdoen voor de andere meesterwerken.
Queen - A Day At The Races (1977)
Muzikaal ligt A Day At The Races volledig in dezelfde lijn als revolutionaire voorganger A Night At The Opera, met het verschil dat dit album toch een pak minder indrukwekkend is. De cd is moeite om een gehoord te hebben, maar daar blijft het bij.
Kate Bush - Hounds Of Love (1986)
Kate Bush is een naam die bij iedereen wel het belletje van 'uitstekende zangeres' doet ringen, maar veel minder mensen hebben ook echte kennis van haar muziek. Wat betreft de kennis bij de jeugd van haar nummers, is het al een succes als men recent gecoverde nummers als Hounds Of Love en Running Op That Hill bij haar weet te plaatsen. Zonde, want Kate Bush heeft echt wel schitterende muziek gemaakt. Het eerste deel van het album Hounds Of Love bevat creatieve popnummers, terwijl het tweede deel eerder de spirituele kant opgaat. Daarbij combineert Kate Bush origineel geknutsel met geluidjes met haar prachtige stem. Dit is album dat veel te snel terug naar de bib moest, en dat ik dus zeker later nog verder zal verkennen.
Broken Social Scene - You Forget It In People (2003)
You Forget It In People werd bejubeld, maar desondanks blijft dit Canadese indie-collectief slechts bij een beperkt publiek bekend. Ikzelf weet niet echt goed wat ik ervan moet denken: de muziek is zeker goed, maar kan geen vonk teweegbrengen zoals bijvoorbeeld de landgenoten van Arcade Fire.
Eagles - Hotel California (1976)
De titeltrack is een absolute klassieker en het hele album was een monstersucces in de seventies. Dertig jaar later blijft er nog steeds een sterk album over, het hoogtepunt van de carrière van The Eagles. Toch is het allemaal iets te voorspelbaar en binnen de lijntjes gekleurd om een echte Tijdloze essential te zijn.