Dinsdag 22 augustus 2006, 18:54
Vorige dinsdag (ik loop een beetje achter) was er hier in Aarschot de jaarlijkse Sint-Rochusverlichting, waarbij de hele stad verlicht wordt door tienduizenden theelichtjes, als dank voor de verlossing van de Zwarte Dood, maar tegenswoordig vooral als groots toeristisch evenement. Overdag regende het nog met bakken, maar 's avonds was het weer overhoopt goed - zelf perfect: droog en windstil - zodat alle kaarsjes zonder tegenstribbelen aanbleven.
De Sint-Rochusverlichting was ook de gelegenheid voor de eerste steenlegging van de restauratie van de 's Hertogenmolens (historiek, restauratie, foto, schilderij). Waarbij men het natuurlijk niet kon laten om het Scala-koor opnieuw bij de molens te laten optreden. Een gigantische déjà vu natuurlijk, maar het gebrek aan originaliteit is te vergeven, want het concept van het concert (Scala naast de sfeervol belichte 's Hertogenmolens) is natuurlijk uniek, en de opkomst was weeral uitstekend.
Ook ik was gedurende de eerste helft van het concert van de partij. Waarbij meteen opviel dat de geluidskwaliteit beter was dan twee jaar geleden, al kan dat ook (deels) te maken hebben met de plaats waar ik stond. Scala viel positief op met de uitstekende songkeuze en dito uitvoering van Stations Approach, origineel van Elbow. Ook hun schitterende versie van With Or Without You blijft het doen - nochtans niet evident om zo'n klassieker goed te coveren. Een enkele keer gaat het echter ook goed mis: The Kaisar Chiefs' Everyday I Love You Less And Less coveren, met ratelende tienermeisjes-strofes en een refrein dat vruchteloos smacht naar de drive van een gitaar, was geen goed idee.
Blijkbaar is Scala ook weer aan een opmars bezig in De Afrekening, en alternatieve hitlijst van StuBru. Dat roept nare herinneringen op aan de pluim-in-mijn-gat-als-Scala-op-1-staat-met-Kerstmis-affaire van toenmalig Afrekening-presentator Peter Van De Veire in 2002, waarbij zowel de hitlijst als de presentator alle geloofwaardigheid verloren. Maar de vergelijking 'toen-nu' houdt gelukkig geen steek. In tegenstelling tot She Hates Me, is Scala's versie van Gorecky (van Lamb) wél een creatieve en genietbare bewerking, die natuurlijk lang niet in de buurt komt van het origineel, maar toch verdienstelijk is.
Conclusie bij al deze zelf opgeblazen Scala-heisa: Een grote fan zal ik nooit worden, maar niemand kan er onderuit dat Scala toch wel iets bijzonder is.