Woensdag 17 oktober 2007, 23:37
Wie hip wil zijn in de wereld van de alternatieve muziek, moet dezer dagen Battles op zijn lijstje van favoriete bands hebben staan. Ik kon dan ook niet ontbreken op het optreden van de Amerikaanse groep, vorige vrijdag in Het Depot in Leuven.
De présence van de vier Battles op het podium past volledig bij hun hip imago. Drummer John Stanier zit in een soort trance met het hoofd naar beneden een furieuze beat te slaan op de drums, af en toe in een plotse stoot van vitaliteit naar boven knallend op het cimbaal dat wel een meter boven hemzelf uittorent. Dave Konopka vormt met zijn gitaar de tweede muzikale ruggengraat van de band, ook al valt dat niet zo op omdat hij steeds op de grond wegduikt, schijnbaar met knopjes futselend. Ian Williams is de losse kerel die, al kauwgomballen blazend en met zijn gitaar op de rug gedraaid, op het keyboard tokkelt. En Tyondai Braxton mixt daar de raarste geluidjes en vocals tussen, de Apple laptop trots pronkend naast hem.
De muziek van Battles wordt wel eens als 'math rock' gelabeld. Een term die ikzelf nochtans niet goed begrijp. Tenzij misschien in de zin dat de muziek van Battles door de vele lagen, de complexe ritmes en onconventionele songstructuren voor de gemiddelde mens even onvatbaar is als wiskunde. Maar een correlatie tussen wiskundeliefhebber zijn en Battles-fandom zal je niet meteen vinden, denk ik. Al heb je met mij natuurlijk wel al mooi exemplaar om je dataset mee te beginnen.
Live klinkt Battles anders dan op hun debuut-cd Mirrored: minder solide en gepolijst, meer experimenteel, een beetje 'vuiler'. De meeste songs zijn lang niet zo catchy als "Atlas" of "Race:In", en het dwarsliggende geluid van Battles zal voor menig toeschouwer wel eens slikken zijn geweest. Ook afsluiter "Tonto" was niet meteen het meest aanstekelijke nummer, en was niet de beste keuze om iedereen in extase naar huis te sturen. (Dit in tegenstelling tot Broken Social Scene de dag ervoor, met hun "But don't forget what you felt"-anthem, en de bijsluiter "You've got to keep the Good Feeling, for at least, well, at least sixteen hours. The world will try to take it away from you, but we'll win. And take the Good Feeling in your sleep, no bad dreams tonight.")
Maar op zich was de set van Battles absoluut sterk en indrukwekkend. Er zitten zoveel creatieve elementen in de muziek, dat de groep nog uren had kunnen doorgaan zonder eentonig te worden. En een live-optreden van Battles is niet zomaar een aantal songs die gebracht worden. Het is een belevenis, zowel op muzikaal vlak (met nummers die elkaar zonder onderbreking en zonder gebabbel ertussen opvolgen, zodat je ongestoord geobsedeerd door de muziek kan blijven) als op visueel vlak (met de eerder beschreven présence van de band die de groep een uniek gezicht geeft).
Battles is gelanceerd en moet nog goed op z'n pootjes terecht komen. Ik zou nog niet weten hoe ik dat het liefst zou zien. Met de nadruk op de experimentele kant, een mengeling van postrock, elektronica en razende drums, zoals in het optreden? Of meer melodieus en gepolijst, zoals op het album en in de single Atlas? Battles is met andere woorden zeker een band om nog in het oog te houden.