Zaterdag 21 april 2007, 22:56
Voor veel Amerikanen en voor veel mensen overal ter wereld die Amerika liefhebben of haten, is de onthulling dat Amerikaanse militairen in het dorp Son My op 16 maart 1968 enkele honderden Vietnamese burgers hebben afgeslacht een traumatische ervaring geweest. Ze zijn erdoor gedwongen hun ideeën over de Verenigde Staten te herzien, ernstig te gaan twijfelen aan de zin van allerlei dingen die dit land in Vietnam heeft gedaan. Anderen hebben er een reden in gezien hun hoofd nog dieper in het zand te steken en hun geest nog meer af te sluiten, de feiten te loochenen, of onwaarachtige redenen te bedenken om ze te verontschuldigen. Weer anderen zien er gegronde redenen in om een hele natie, alle mensen die ertoe behoren, te veroordelen; voor hen bevestigen deze feiten wat zij altijd al geweten hebben.
Maar dat is allemaal te gemakkelijk en wat er in Son My is gebeurd, was eigenlijk niet nodig om dergelijke reacties de kristalliseren. Son My was slechts een nieuwe katalysator op de lange lijst van katalytische invloeden die de oorlog in Vietnam heeft gehad. Toch zijn de gebeurtenissen in Son My belangrijk, we mogen ze niet schouderophalend afdoen, negeren, of omgekeerd, er een belang aan toekennen waarbij alle verhoudingen uit het oog worden verloren. We moeten ze in perspectief zien, tegen een bepaalde achtergrond.
Dit schreef Richard Hammer in 1970 in de inleiding van zijn boek Een ochtend in de oorlog (One Morning in the War).
Vervang nu Vietnam door Irak, en Son My door Abu Ghraib, en merk dat er in 40 jaar eigenlijk niets veranderd is.