Zaterdag 31 oktober 2009, 11:36
Nu we op wintertijd zijn overgeschakeld, en het door de vroege duisternis ook lijkt alsof het van de ene op de andere dag winter is geworden, is het zo'n beetje mijn laatste kans om mijn blogachterstand in te halen, en nog wat over de afgelopen zomer te schrijven.
Zo heb ik nog helemaal niets geschreven over de IChO 2009 (al kon je al wel mijn foto's ervan bekijken). De IChO is de International Chemistry Olympiad, een chemiecompetitie voor studenten van het secundair onderwijs. Ik ben al lang van het middelbaar weg en van chemie weet ik twee keer niets, maar ik was dan ook niet als deelnemer bij de IChO betrokken. De teams van alle deelnemende landen worden tijdens de olympiade voorzien van een gids, en ik was deze zomer in Cambridge de gids van het Belgische team.
Hoe ik daarbij terechtgekomen ben ik niet moeilijk uit te leggen. Vier jaar geleden was ik namelijk zelf deelnemer aan de IMO, de equivalente competitie voor wiskunde. Dat was een schitterende ervaring, dus toen ik vernam dat de IChO in mijn Cambridge zou georganiseerd worden, wilde ik maar al te graag er nog eens bij betrokken worden, ook al was het dan chemie en geen wiskunde. De wiskunde werd toch al, met fierheid, door iemand anders in de familie aangepakt.
Anyway, over de belevenissen tijdens de olympiade zal ik hier niet al te veel woorden besteden. Beelden zeggen namelijk meer dan woorden, en op Youtube staat er een leuke video die de sfeer erg goed weet te vatten (deel 2, deel 3). Op de Facebook-groep staan er bovendien duizenden foto's en mijn Belgische deelnemertjes hebben ook een eigen verslag geschreven vol droge humor (PDF).
Toch nog twee observaties die wel de moeite waard zijn: ten eerste het viel mij op hoe groot het verschil in persoonlijkheid was tussen de gidsen (meestal studenten aan de University of Cambridge, vaak van buitenlandse herkomst) en tussen de 16-18 jaar oude deelnemers. De eerste dagen waren we alleen met gidsen, en er ontstond meteen een bruisende sfeer van jonge mensen die staan te popelen om elkaar te leren kennen en om samen plezier te maken. Bij de aankomst van de deelnemers veranderde dat een beetje. Voor de deelnemers was de hele olympiade onbekend terrein, en het contact met andere leerlingen van over de hele wereld een volledig nieuwe ervaring, die de meesten aanvankelijk slechts met terughoudendheid aftastten. Enkele jaren extra levenservaring - student zijn, en zeker studeren in het buitenland - doet je volledig anders in de schoenen staan, met name wanneer je nieuwe contacten maakt of een stap in het onbekende moet zetten. Daarmee wil ik zeker niet zeggen dat de deelnemers geen contacten hebben gelegd; zij hebben zich zonder twijfel dol geamuseerd, maar toch op een iets andere manier. Voor mezelf was die IMO 2005 ook een schitterende ervaring en het contact met gelijkgestemde, wiskundig geïnteresseerde jongeren van over de hele wereld vond ik fantastisch, terwijl ik ongetwijfeld toch veel meer terughoudend was dan ik nu zou zijn.
Ten tweede een woordje over de rol van de gidsen in een internationale olympiade. In principe is het de taak van een gids om zijn team op tijd op alle afspraken te krijgen, hen te helpen met taalproblemen en ervoor te zorgen dat ze geen domme dingen doen. Met geen enkel van die opdrachten heb ik veel werk gehad. Toch was ik, net als elke andere gids, onontbeerlijk, als cement om de organisatie en de deelnemers bij elkaar te houden. Het draaiboek van de olympiade was meestal erg vaag en er werd regelmatig op het laatste moment van afgeweken. Het was daarom essentieel dat er overal verantwoordelijke mensen waren met gezond verstand, die weten wie om informatie of om hulp te vragen. En die rol werd dus door de gidsen ingevuld. Het verbaasde me hoe gebrekkig iets georganiseerd kon zijn, of hoeveel ongeplande zaken er konden voorvallen, zonder dat het verloop van de olympiade er noemenswaardig onder lijdde - en dat was helemaal de verdienste van het gidsenkorps.
Eens terug thuis in België na de IChO had ik niet twee dagen om uit te zieken - al het IChO-feestgedruis in Cambridge had zijn tol geëist - voor ik het vliegtuig op sprong richting Sofia. Nu was ik in 2008 ook al in Bulgarije geweest voor de IMC (International Mathematics Competition for University Students) en Sofia was nu niet bepaald mijn favoriete stad. De wiskundeconferentie Logic Colloquium 2009 vond er echter plaats, die als prelude tot mijn doctoraatsstudies fungeerde. Ik vind Sofia een vrij sombere stad, met vele grijze en verouderde straten en gebouwen, en slechts erg weinig pracht en praal. Gelukkig vond de conferentie zelf plaats in een van de zeldzame mooie gebouwen: het rectoraat van Sofia Universiteit. Niet alleen langs buiten in het rectoraat groots; de aula binnen was een prachtstuk vol marmer, glasramen en kroonluchters.
Verblijven deed ik in de studentenbuurt van Sofia, Studentski Grad, vanuit het centrum een goed half uurtje rijden in een slome en gammele bus. Om je busticket te valideren moest je het in een gleufje steken en er manueel een gaatjespatroon in perforeren. Een busrit is in Sofia echter ook vier keer goedkoper dan in België of Engeland, dus dergelijke primitieve systemen nam ik er met plezier bij. De sleutel van mijn kamer afhalen ging niet helemaal vlot. Met een naam als Stijn Vermeeren is het gemakkelijker om gewoon mijn naam aan te wijzen op een afgedrukte e-mail, nam ik in alle redelijkheid aan. Maar blijkbaar kon de conciërge enkel cyrillisch geschrift lezen, en had zij dus geen idee wat ik aan het aanduiden was. Zij moest mijn naam blijkbaar vinden op een lijst van cyrillische transliteraties, en God weet hoe ik mijn naam moest laten klinken om hem te doen passen bij de cyrillische versie die zij doorgekregen had. Uiteindelijk werd dan toch alles duidelijk en werd ik geleid naar de studentenkamer waar ik samen met Victor, een andere conferentiedeelnemer, verbleef. Eens de dagelijkse kakkerlakkenjacht achter de rug, was die kamer best goed in orde, met zelfs een televisietoestel met onder andere Discovery Channel en 's nachts ook zomaar toegankelijke pornozenders. Studentski Grad zelf was ook best te pruimen: verrassend levendig zelfs in de zomer en met een heerlijke bakker om te hoek voor het ontbijt.
Na een goede week in Sofia was ik net op tijd terug in Aarschot om er het optreden van de nog steeds stevig punkende The Kids mee te pikken en om Anton te ontvangen, mijn allereerste CouchSurfing gast. Anton was speciaal afgekomen voor een Milk Inc optreden. Hij was een bijzonder vriendelijke en aangename gast, die zich ook gewillig op de fiets liet zetten voor een Fietseling-tochtje door het Hageland.
De rest van augustus bleef ik thuis in Aarschot, een welkom rustpunt in al mijn rondgetrek (sic?). De weken vlogen echter snel voorbij. Inmiddels ben ik alweer bijna twee maanden in Leeds. Daarover zal ik ooit ook nog wel een beetje bloggen. Tegen dat we weer op zomertijd overschakelen of zo...