Vrijdag 6 november 2009, 12:14
Het is verrassend dat ik pas deze week een boek van Bill Bryson heb gelezen, hoewel hij toch over alle onderwerpen schrijft die mij ook interesseren - reizen, wetenschap, taal - en dat in een smakelijke, humoristische stijl. Maar nu heb ik "Notes from a Small Island" achter de kiezen. Het kleine eiland is voor alle duidelijkheid Groot Brittannië. Bryson is zelf Amerikaan, maar heeft vele jaren in Engeland gewoond (in Kirkby Malham in de Yorkshire Dales overigens, niet zo ver van Leeds). Als ingewijde buitenstaander is hij uitstekend geplaatst om de eilandbewoners en hun eigenaardigheden te beschrijven.
Bekendheid met het Verenigd Koninkrijk is niet echt nodig om "Notes from a Small Island" te laten smaken, denk ik, maar het voegt wel een extra dimensie toe aan de leeservaring. Voor mij was het erg leuk om Brysons beschrijvingen van mij vertrouwde plaatsen en steden te lezen. Langs de andere kant zijn er in het boek ook een hele hoop ideetjes te vinden voor toekomstige uitstappen.
Bryson is niet bepaald vol van mijn nieuwe thuisstad Leeds.
"In 1943, the British Army ordered Tyneham's inhabitants to evacuate the community as it wanted to practice lobbing shells into the surrounding hills. The villagers were solemnly assured that once Hitler was licked they could all come back. Fifty-one years later they were still waiting. [...] I know the army needs some place for gunnery practice, but surely it could find some new and less visually sensitive location to blow up - Leeds, say."
(Eigenaardig genoeg hebben eerdere edities het hier blijkbaar over Keighley in plaats van Leeds. Ik heb geen idee waarom men het nodig vond om zo'n detail te wijzigen...)
In de buurt van Leeds is Bryson echter wel lyrisch over bijvoorbeeld Saltaire (een goed bewaard Victoriaans modeldorp, UNESCO werelderfgoed) en het National Media Museum in Bradford (hoewel voor de rest "Bradford's role in life is to make every place else in the world look better in comparison, and it does this very well").
Leuk is ook dat Bryson een echte en trotse hiker is:
"We made it to the top without further incident. I counted thirty-three people there ahead of us, huddled among the fog-whitened boulders with sandwiches, flasks, and wildly fluttering maps, and tried to imagine how I would explain this to a foreign onlooker - the idea of three dozen English people having a picnic on a mountaintop in an ice storm - and realized there was no way you could explain it. We trudged over to a rock, where a couple kindly moved their rucksacks and shrank their picnic space to make room for us. We sat and delved among our brown bags in the piercing wind, cracking open hard-boiled eggs with numbed fingers, sipping warm pop, eating floppy cheese-and-pickle sandwiches, and staring into an impenetrable murk that we had spent three hours climbing through to get here, and I thought, I seriously thought, God, I love this country."