Stijn Vermeeren

Vorig jaar ben ik niet veel naar concerten geweest, maar nu heb ik eindelijk door dat ik dringend moet profiteren van de rijke muziekscene in Leeds.

Welke muziekscene? Dat de Kaiser Chiefs uit Leeds komen, is wel redelijk geweten, en Leeds Festival is een van de grotere zomerfestivals in Engeland. Maar wist je dat ook Soft Cell uit Leeds komt? Net als de Sisters of Mercy?! Recenter is Leeds ook de thuisgrond van beloftevolle bands zoals Sky Larkin en iLiKETRAiNS. Bovendien is er een heel leger beginnende bands, die elke dag in verschillende pubs gratis het beste van zichzelf geven in de hoop door te breken. Vaak valt daar nog niet alles muzikaal op z'n plaats, maar dat de muziekscene in Leeds leeft, daar mag geen twijfel over zijn. En er zit absoluut ook talent tussen. Luister bijvoorbeeld eens op MySpace naar This Town van Secret Circuits, da's een dijk van een nummer in een unieke stijl!

Bands van over de hele wereld komen ook graag naar Leeds om er op te treden. De echte megabands houden het weliswaar meestal bij London, Manchester, Cardiff en Glasgow (al komt daar binnen enkele jaren waarschijnlijk ook verandering in, met de Leeds Arena in aanbouw). Doch het aanbod aan concerten in Leeds is niettemin bijzonder interessant. Er zijn verschillende uitstekende zalen, waarvan de Refectory van Leeds University de meest befaamde geschiedenis heeft. U vindt het al speciaal als de Alma wordt omgetoverd tot fuifzaal? Think again! De Refectory is door de dag heen de grootste eetzaal de universiteit van Leeds, maar heeft al meer dan 40 jaar lang een dubbelleven als concertzaal, en niet de minste! The Rolling Stones! Pink Floyd! Led Zeppelin! Jimi Hendrix! Zowat alle bands waarvoor je x aantal jaar te laat geboren bent, hebben in de Refectory opgetreden. De meeste beroemde gast van al was The Who op 14 februari 1970. Dat optreden werd namelijk opgenomen en op album uitgebracht als "Live at Leeds", vaak beschouwd als het beste live-album aller tijden. De Refectory heeft er zelfs een blue plaque door gekregen! (Nuja, toegegeven, je moet tegenwoordig al moeite doen om in Engeland een gebouw zonder blue plaque te vinden...)

Anno 2010 is de Refectory niet meer de belangrijkste concertzaal in Leeds (de O2 Academy ontvangt de grootste namen), maar er vinden toch nog af en toe interessante concerten plaats. En afgelopen zondag was zelfs een nieuwe mijlpaal in de geschiedenis van de Refectory: voor het eerst was de Refectory het hoofdpodium van een heus festival! Het Constellations Festival was een nieuw eendaags indoor indierock-festival met drie podia (naast de Refectory ook Stylus en Mine). De affiche was om de vingers van af te likken: Broken Social Scene! Los Campesinos! Local Natives! Les Savy Fav! Sleigh Bells! Four Tet! Sky Larkin! Esben and The Witch! Liars! iLiKETRAiNS! En dat alles voor een zeer gunstige £25. Ik moest er niet lang over nadenken.

Speed-reviewing van de optredens dan, here we go:

• iLiKETRAiNS: lichtjes teleurstellend. De Explosions In The Sky-achtige spanningsopbouw komt er live nog niet helemaal uit.
• Sky Larkin: fantastische rockend, alsof The Breeders plots hergeboren zijn mét aantrekkelijke front-vrouw!
• Wingman en Polarsets: allebei kort geproefd en gesmaakt op het kleine Mine-podium.
• Esben and The Witch: het publiek in de Refectory was niet erg geïnteresseerd - misschien waren de rare sferen van Esben and The Witch beter tot hun recht gekomen in een intiemere setting. Bonuspunt voor de spectaculaire collectieve percussie.
• Local Natives: wow! Op cd zeer fijn, live nog duizendmaal beter! Die harmonieuze samenzangen! Subliem! Muzikaal hoogtepunt van de dag!
• Les Savy Fav: muzikaal geen uitschieter, maar daar gaat het hem niet om. Kletskop-met-de-krulbaard, professor, zwemcoach, voetmasseur, stagediver, buikvetroller, microfoon-Tarzan en zanger Tim Harrington die het kot op stelten zet, dáár gaat het hem om! En verwacht nu geen variety-show na mijn beschrijving, het is intense, snoeiharde hardcore! Ongeëvenaard sinds de vroege punkdagen! Of sinds At The Drive-In misschien. Soit, u begrijpt mij, of u zult mij nooit begrijpen. (Hier nog een video van zondag. En nog wat clips van het concert, zonder bijhorend geluid helaas.)
  
• Los Campesinos!: de laatste drie nummers heb ik nog kunnen meepikken. Het leek me was me een beetje gedwee, maar ik was dan ook nog letterlijk aan het zweten en nazinderen van Les Savy Fav. Mensen die het beter konden beoordelen, waren we positief, dus neem dat "gedwee" met een korreltje zout.
• Four Tet: BSS begon laat, dus ik kon hier nog het begin meepikken. Op album kan Four Tet subliem zijn (Rouds!), maar de dj-set die Four Tet live bracht, miste die overvloedige melodieuze creativiteit, toch in de eerste 10 minuten die ik gehoord heb. Versta me niet verkeerd, als ik dan per se moet gaan clubben, dan staat Four Tet bovenaan mijn dj-voorkeurslijstje. Maar als BSS in de zaal ernaast aan het opwarmen is, dan is mijn keuze snel gemaakt.
• Broken Social Scene: nu op het zeer selecte lijstje van bands die ik twee keer heb gezien. En eerder op de dag had ik zelfs al even gesproken met BSS-lid Sam Goldberg, toen we in het publiek stonden bij Gold Panda. Niet dat ik hem ooit zelf herkend zou hebben, maar mijn Canadese gezel Carthy is grote BSS-fan. Sam Goldberg herinnerde zich zelfs goed hun concert in Leuven drie jaar terug. Nu was ik nog meer onder de indruk van BSS dan toen. Bovendien werd het Constellations Festival vereerd met een cameo van The Smiths-legende Johnny Marr! Een concert solid a rock, maar helaas, helaas veel korter dan aangekondigd op de affiche.

Het eerste Constellations Festival was zonder meer een groot succes. Een sterke affiche, genoeg publiek om voor een uitstekende atmosfeer te zorgen, maar toch nog altijd ruimte genoeg en steeds gemakkelijk om tussen de drie podia te lopen. Zelfs de security ging er heel gemoedelijk aan toe, en dat in Engeland waar de bouncers en andere securitymensen vaak nogal opdringerig aanwezig zijn. Ik kijk al uit naar een tweede editie!

Ondertussen heb ik nóg een concert meegepikt: de Amerikaanse indierockers van Spoon. Dat concert vond plaats in The Cockpit, een club/concertzaal pal ónder de sporen aan het station van Leeds!

Het voorprogramma van Spoon werd verzorgd door Wye Oak, man-vrouw duo uit de States. Dat roept waarschijnlijk The White Stripes-beelden op, maar bij Wye Oak zijn de rollen omgekeerd, en terwijl The White Stripes een excentriek geluid hebben, klinkt het bij Wye Oak in feite alsof er vier man op het podium staat te spelen! Zangeres Jenn Wasner zorgt ook voor al het gitaarwerk, terwijl Andy Stack met voeten en rechterhand drumt en tegelijkertijd met zijn linkerhand op een keyboard voor de bas zorgt! Indrukwekkend!

Een ticket voor Spoon kostte met £19 nauwelijks minder dan het hele Constellations festival. Op een festival is het publiek echter niet altijd even enthousiast, terwijl je bij een individueel optreden weet dat alle toeschouwers speciaal voor die ene band zijn afgekomen. Het publiek kwam bij Spoon inderdaad al vanaf het eerste nummer goed los, en de sfeer zat de hele tijd er goed in. Spoon is het soort neutrale indierockband die je honderd keer op de radio kunt horen zonder ze op te merken, maar die - als je er goed naar luistert - eigenlijk best wel goed zijn. Het optreden bracht uitstekende mix van poppy songs en harder gerock. "The Underdog" viel live een beetje tegen omdat de trompetten werken vervangen door erg synthetisch keyboardgetokkel, maar andere liedjes ("Got Nuffin", "You Got Yr Cherry Bum", "Written in Reverse") overtuigden wel met fantastische live-versies, krachtiger dan op cd. (Terzijde: maak ik mezelf iets wijs, of lijkt de stem van zanger Britt Daniel - met name live - erg veel op die van Bent Van Looy van Das Pop?)

Ben je nu benieuwd geworden naar al deze bands en wil je hun muziek zelf beluisteren? Mijn kans om Grooveshark een beetje te promoten! Want eigenaardig genoeg zijn er nog véél mensen die Grooveshark niet kennen, terwijl het zo'n fantastische website is. Grooveshark is in essentie een muziek on demand-dienst zoals Spotify, maar dan volledig gratis, zonder advertenties, en je hebt niet eens een account nodig en je moet niets installeren! De legaliteit van Grooveshark is wel een beetje een randgeval: Pink Floyd heeft al een rechtszaak tegen Grooveshark gewonnen dus hun nummers vind je er niet. Maar vrijwel alle andere muziek die je je kunt indenken, is op Grooveshark te vinden. Eindelijk gedaan met nummers op Youtube te beluisteren (en dat werd de laatste ook steeds moeilijker met het strenge beleid van Youtube wat betreft auteursrechten...). Viva Grooveshark!