Vrijdag 24 december 2010, 13:36
Dinsdag 22 december 2009.
Ik had een Eurostar-ticket, dat me voor Kerst en Nieuw terug naar België moet brengen. Vijf dagen eerder waren er echter enkele Eurostar-treinen blijven steken in de tunnel, omdat de locomotieven de temperatuurschommelingen tussen het ijskoude vaste land en de warme tunnel blijkbaar niet aankonden. Het duurde enkele dagen voordat de nodige technische aanpassingen konden gedaan worden aan de treinen. Die dinsdag was juist de eerste dag dat er weer treinen reden, maar men gaf voorrang aan mensen die al langer in Londen geblokkeerd zaten. Ik zou dus pas de volgende dag op een Eurostar kunnen. Ik had echter ook al een bepaalde trein Leeds-Londen geboekt, dus ik ben maar op het geplande moment naar Londen afgezakt. Daar had ik reeds een bed gereserveerd in het YHA St. Pancras. De rest van de avond werd nuttig besteed met het plunderen van Foyles en met het bijwonen van de wekelijkse meeting van de Londense CouchSurfing groep.
De volgende dag stond ik dan op om 6 uur 's ochtends. In St. Pancras stonden er reeds duizenden mensen aan te schuiven om op een Eurostar te geraken! Er reed nog steeds maar een beperkt aantal treinen, dus de rij schoof maar traag vooruit. Pas naar drie en een half uur was ik aan de check-in, waar men mij dan op de eerstvolgende trein naar Brussel plaatste: die van 11 uur. Na vijf uur in St. Pancras was ik dan toch op weg naar België. Door wat te babbelen met andere mensen in hetzelfde bootje, ging die tijd gelukkig niet al te traag voorbij.
Achteraf kwam Eurostar met een bijzonder gul vergoedingsaanbod. Ten eerste kreeg ik mijn overnachting in Londen terugbetaald. Ten tweede werd ook mijn ticket van die rit terugbetaald; dat was juist extra duur, wegens kort voor Kerstmis en niet op tijd geboekt. Ten slotte gaf men mij nog een gratis retour Londen-Brussel, te doen binnen het jaar, waar ik als student in Engeland natuurlijk goed gebruik van kon maken.
Maandag 20 december 2010.
In het begin van de maandag had Engeland al een flinke laag sneeuw te verwerken gekregen. De vorige winter heerste er in Engeland al een grote winterchaos, die vooral werd toegeschreven aan een gebrek aan strooizout. De eerste winterprik van 2010 gaf echter zeer gelijkaardige taferelen. Zoals iemand het op de BBC treffend stelde: "This year, we seem to have enough grit, but we still don't know how to use it."
Zaterdag 18 december was er dan opnieuw sneeuw gevallen, dit keer niet zoveel in Leeds, maar Zuid-Engeland, Noord-Frankrijk en België hadden wel de volle laag gekregen. Dit legde niet alleen Heathrow plat, maar ook de Eurostar kende opnieuw zware vertragingen, afgelaste treinen en lange wachtrijen. Ironisch genoeg hadden veel gestrande reizigers van december 2009 die hun gratis retourreis nog niet opgebruikt hadden, nu nog snel een weekendje Londen gedaan, enkel om in eenzelfde Eurostar-nachtmerrie verzeild te geraken!
Ook voor mij was het een tweede jaar op rij een eenzelfde scenario. Maandag kwam ik met de trein van Leeds af naar Londen. Die trein had een twintigtal minuten vertraging, en mijn geliefkoosde Quiet Coach was om een of andere reden buiten gebruikt, maar ik geraakte toch nog min of meer normaal in Londen. Daarmee heb ik nog geluk gehad. De volgende dag zouden de stroomkabels boven de sporen tussen Peterborough en Stevenage het begeven, met als gevolg helemaal géén treinen op de East Coast mainline!
In Londen zou ik dan om 18u34 een Eurostar moeten hebben, maar de hele dag kwamen er reeds horrorverhalen in de media en op Twitter over hoe de wachtrij zich reeds buiten het station strekte, met mensen die stonden te bevriezen tot aan het Euston Road Novotel! In de voormiddag was de Twitter-feed van Eurostar nog aan het garanderen dat iedereen met een ticket voor maandag, ook maandag nog op de trein zou geraken, maar daar kwam men al snel op terug. Toen ik in St. Pancras aankwam was de rij wel iets korter, maar toch leek het twijfelachtig of ik nog op een trein zou geraken die avond. Er liepen veel mensen in reflecterende gele vestjes rond in het station. De eerste die ik om informatie vroeg was echter een Spanjaard die maar twee woorden Engels sprak en niet eens wist dat er ook Eurostar-treinen naar Brussel bestonden! Uiteindelijk vond ik dan toch iemand die wel goed op de hoogte was, en die mijn bevestigde dat ik geen trein meer zou kunnen krijgen die avond.
Aldus ging ik op zoek naar een hotelletje (geen jeugdherberg dit keer aangezien Eurostar toch zal terugbetalen), en de volgende ochtend stond ik om 4u50 weer op, in de hoop iets minder te moeten aanschuiven als in 2009. De bus die ik van het hotel naar St. Pancras had willen nemen, miste ik echter met 20 seconden, dus moest ik nog 20 minuten door de sneeuw ploeteren. Ik bereikte dan om 5u25 het station, waar de wachtrij alweer tot buiten stond, zelfs verder dan de avond voordien! Ik moest beginnen aanschuiven ter hoogte van de kruising van Euston Road met Midland Road, met een goede kilometer aanschuivende mensen voor mij. In 2009 begon ik binnen aan te schuiven. Toen ging de wachtrij wel een tweede keer door de hal van St. Pancras, in plaats van meteen naar buiten te gaan. Toch was de rij dit keer nog beduidend langer dan in 2009. Het leger des heils stond vanuit hun "Emergency Response Unit" koffie en thee uit te delen; dan weet je dat het echt een katastrofe is! Maar gelukkig was het niet al te koud buiten en de rij schoof goed op. Zo schoof ik uiteindelijk zelfs minder lang aan dan de vorige keer; om 8u05 (na 2 uur 40 aanschuiven) was ik aan de check-in. Daar kreeg ik een ticket voor de "rode" trein die stond aangekondigd voor 8u27. Ideale timing, op eerste zicht. Alleen had men er geen rekening mee gehouden dat er helemaal nog geen Eurostar-treinen in de buurt waren. Uiteindelijk was er pas om 10 uur een trein vertrekkensklaar om me naar Brussel te brengen. Dan waren er ook nog snelheidslimieten in Frankrijk (230km/u in plaats van 300km/u) en er moest een speciale ingenieur worden meegenomen door de kanaaltunnel, een procedure voor bij zwaar winterweer die waarschijnlijk ingevoerd is nadat er in 2009 treinen bleven steken in te tunnel. Die ingenieur werd dan opgepikt in Ashford International en weer afgezet in Calais, wat voor twee extra haltes zorgde. Waarom hem niet oppikken in Ebbsfleet en afzetten in Lille Europe, waar de trein sowieso stopt? Zo deed de trein er immers nog eens 40 minuten langer over dan normaal. Als pleister op de wonde was ik wel in de Business Premier klasse van de Eurostar terechtgekomen (per toeval - daar had men blijkbaar nog plaats over), waar men mij een eerste klasse ontbijt serveerde!
Het ziet er wel naar uit dat de vergoeding niet zo royaal zal zijn als vorig jaar. Vorig jaar waren het de eigen treinen van Eurostar die in panne vielen. Dit jaar kunnen ze de schuld echter schuiven op het Franse spoorwegennetwerk. Het hotel zal ik wel terugbetaald krijgen, maar daar blijft het waarschijnlijk bij, dit keer.
Zo kwam ik dan met een dagje vertraging aan in België.
België, waar de treinstellen zo oud zijn dat de deuren zich niet vanzelf sluiten, waarover je dan opmerkingen krijgt van norse zeurbokken, terwijl het verdorie 30 graden was in die wagon; ik had zin om een raam open te zetten!
België, waar de sneeuw van de voetpaden geruimd wordt, een zegen als je met een valies onderweg bent, al ga je des te harder vloeken op de stukken voetpad die niet geruimd zijn en waar je dan afwisselend je valies vastrijdt in de hopen sneeuw of begint te schuiven op het gladde ijs. In Leeds ploeter je tenminste de hele tijd door eenzelfde substantie.
België, waar de autobestuurders op de rem gaan staan om voetganger te laten oversteken! Maar waar je dan als voetganger dan weer moet wachten voor het rode voetgangerslicht, zelfs als er geen auto's aankomen; wat is dat nu weer voor een gebruik?
België, nog tot 6 januari.