Woensdag 12 mei 2010, 14:04
Famous angels never come through England; England gets the ones you never need.
The National's muzikale blik op Engeland is een hoogtepunt op hun nieuwe album High Violet. "You must be loving you time in the rain,", verkondigt hetzelfde liedje ook. Inderdaad, afgezien van enkele warme dagen vorige week, geeft Leeds nog helemaal geen lentegevoel. Een nadeel van het leven in een grootstad? Afgelopen zondag trok ik immers naar Ilkley waar duizenden bloeiende bloempjes voor een prachtig kleurenpalet zorgden. In de velden waren honderden schattige pasgeboren lammetjes hun wereld aan het verkennen. En in de tuin van The Elm Gallery zorgde een plaatselijk band voor gratis live muziek, bij een kopje thee, een stukje homemade cake en een prachtig uitzicht over het Wharfedale. Dát is lente in Yorkshire! Maar Leeds geeft in vergelijking nog een sombere, bloemenloze indruk.
Anyway, terug naar The National en hun liedje England. "I don't even think to make corrections." Daar slaan ze de bal toch even mis. Correcties heb ik laten maken, namelijk laser-correcties voor mijn ogen. Al sinds mijn zesde draag ik een bril. Ik had een voorschrift van -9 rechts en -7 links, flink bijziend dus. Sinds december was ik de mogelijkheden aan het bekijken om eindelijk eens van al dat gebril af te geraken. Een eerste consultatie deed ik bij Optical Express, in hun filiaal in Harrogate omdat het in Leeds te lang wachten zou zijn op een afspraak. In Harrogate kwam men tot de conclusie dat mijn hoornvlies net iets te dun was voor de grote correctie die ik nodig had. Mijn optie zou geen laser-behandeling zijn, maar een IOL, een lens die permanent in het oog wordt geïmplanteerd. Dat is echter een duurdere ingreep waarvoor ik bovendien een aantal keren naar Manchester zou moeten trekken. Op zoek naar alternatieven in Leeds kwam ik terecht bij de Laser Clinic van het St. James universitair ziekenhuis in Leeds. Daar kwam men tot dezelfde conclusie: geen LASIK, maar wel IOL. Hun prijs (£5500) lag echter nog hoger dan bij Optical Express, een aantal telefoonoproepen van mij bleven onbeantwoord en een maand na mijn eerste consultatie was de prijs plots nog eens 500 pond duurder geworden. Screw them dus, en ik nam terug contact op met Optical Express met het oog op bij hen een IOL-operatie te doen. Bij een nieuwe consultatie in Leeds kwam men echter plots met het nieuws dat LASIK toch mogelijk zou zijn. De dikte van mijn hoornvlies was nog eens nauwkeurig gemeten en voor een standaard LASIK-procedure was het inderdaad te dun, maar met de extra technieken IntraLase en Wavefront heeft men minder dikte nodig, en was ik alsnog geschikt. De totale prijs kwam dan op £3600 en de ingreep kon gewoon in Leeds uitgevoerd worden; heel wat beter dan ik nog verhoopt had.
Mijn LASIK-operatie werd dus vastgelegd bij Optical Express voor woensdag 28 april. Die dag moest ik eerst een tijdje wachten op mijn beurt - de laseroperaties zijn er immers routine en worden aan de lopende band uitgevoerd, circa één elk half uur. Bij de laatste controle voor de operatie leek het nog even fout te gaan: de chirurg fronste zijn wenkbrauwen bij de gegevens van mijn hoornvlies, en zei dat hij nog enkele berekeningen moest uitvoeren om te controleren dat ik wel echt geschikt was. In mijn hoofd was ik al boos aan het worden in anticipatie van mijn afkeuring. Natuurlijk heeft de chirurg het laatste woord, maar er werd geen enkele nieuwe meting gedaan dus waarom zou ik eerder goedgekeurd zijn en nu dan toch ongeschikt? Maar dat doemdenken bleek toch onnodig, want een tijdje later mocht ik de operatiekamer binnenstappen.
De LASIK-operatie gebeurde onder plaatselijke verdoving en beide ogen vlak na elkaar. Iemand die eerder een LASIK onderging, bestempelde de ingreep als de vreemdste ervaring van zijn hele leven, maar wat mij betreft is dat misschien een beetje overdreven. Ik denk dat ik me zoveel aan het fixeren was op "oh God ik ga mijn ogen teveel bewegen en de hele ingreep doen mislukken" dat ik me niet zo bewust was van wat er nu eigenlijk allemaal gebeurde. Of misschien had ik mij gewoon al vrij goed verzoend met het idee dat er aan mijn ogen geprutst zou worden. Pijn heb ik eigenlijk nooit gehad, noch tijdens noch na de operatie. Een beetje een stekelig gevoel in de ogen wel, maar geen echte pijn. Maar dat verschilt blijkbaar sterk van persoon tot persoon. De persoon die juist voor mij de LASIK-operatie ondergaan had, had duidelijk wél flink last van pijn in de ogen.
Na de operatie werd ik naar huis gebracht door Abbas. Die begeleiding was echt nodig, want mijn ogen waren bijzonder lichtgevoelig, in die mate dat ik gedurende een aantal uren mijn ogen eigenlijk niet open kon doen, en er niets anders op zat dan in bed te liggen en wat muziek te luisteren. Mijn ogen traanden ook erg hard. Na een vijftal uren begon die lichtgevoeligheid af te nemen en kon ik mijn ogen al wat beter openhouden. De overvloedige tranen stopten ook en mijn ogen werden eerder droog, maar daar had ik oogdruppeltjes voor gekregen. Naast die kunstmatige tranen moest ik ook nog antibioticadruppeltjes en ontstekingsremmende druppeltjes toebrengen.
Ik wist dat mijn zicht na de operatie aanvankelijk erg wazig zou zijn en met de tijd zou verbeteren. Toch was het erg frustrerend om niet onmiddellijk het resultaat te zien, om nog in het ongewisse te zijn over de goede uitkomst. Tegen het einde van de dag kon ik al redelijk scherp zien met mijn linkeroog op verre afstand, maar mijn rechteroog was nog erg wazig en onscherp. En dichtbij focusseren lukte ook met het linker oog niet; lezen of op een computerscherm kijken was erg moeilijk tot onmogelijk.
De dag na mijn LASIK had ik al een eerste nacontrole. 's Ochtends bij het aanbrengen van de oogdruppeltjes had ik een rode vlek opgemerkt in het oogwit van mijn linkeroog. Daar maakte ik mij zorgen over, maar op de nacontrole stelde de oogarts mij meteen gerust. De rode vlek was een onschuldige kneuzing veroorzaakt door het klemmetje dat tijdens de ingreep mijn oog open sperde, en zou na enkele weken vanzelf verdwijnen. De vooruitgang van mijn zicht was ook vrij normaal. Ogen die van een zwaar voorschrift komen, hebben meer tijd nodig om een scherp zicht te krijgen na de operatie. Aangezien mijn rechteroog van mijn een zwaarder voorschrift kwam, was het geen verrassing dat ik nu nog niet zo scherp zag met rechts dan met links. Al kon de oogarts nog niet garanderen dat het rechteroog perfect zou herstellen, misschien zou er een kleine afwijking overblijven.
De rest van de week ging mijn zich erop vooruit, maar wel erg frustrerend traag. Elke dag kon ik beter dichtbij zien, maar vooral mijn rechteroog bleef frustrerend onscherp - goed genoeg om mijn plan mee te trekken voor even, maar niet genoeg om geen correctie meer nodig te hebben. Bij een tweede nacontrole, een week na de operatie, werd er een afwijking van -1 vastgesteld voor het rechteroog. Toch was de oogarts nog hoopvol dat het met de tijd zou beteren. Ook mocht ik stoppen met de oogdruppeltjes en dat zou ook al een verschil maken. En inderdaad, de volgende dagen ging mijn rechteroog er sterk op vooruit. Mijn linkeroog is nog altijd een beetje scherper, maar voor het eerst heb ik er vertrouwen in dat ik geen bril meer zal nodig hebben.
Aangezien mijn zicht maar zo geleidelijk aan verbeterde, had ik nooit een echt "ik zie!" wow-gevoel. Maar toch zijn er zeker genoeg situaties die mijn nieuwe brilloze leven in de verf zetten. Wanneer ik bij het uit- of aankleden de nekopening van mijn t-shirts niet meer moet uitrekken om over mijn bril te geraken. Wanneer er in de Engelse regen geen druppeltapijt meer voor mijn ogen komt. Wanneer in de spiegel mijn iris plots veel groter is, niet meer geminiaturiseerd door de lenzen van de bril. Wanneer bij het bekijken van een film in een donkere filmzaal het beeld niet meer uitgesmeerd wordt door het minste vuiltje op een brillenglas. Wanneer ik misschien eigenlijk eens fatsoenlijk een voetbal kan koppen... Dan ben ik toch heel tevreden dat ik de stap heb gezet.
P.S.: Honduras-speler in de kijker is captain Amado "el lobo" ("de wolf") Guevara, die tijdens zijn carrière in Honduras en de Verenigde Staten al heel wat moois heeft laten zien. Guevara heeft al 133 caps, een aller tijden-record in Honduras. El Lobo speelt als aanvallende middenvelder en is ook penalty-specialist.