Stijn Vermeeren

Mijn eerste contact met Britse treinbegeleiders was eind 2008, toen ik in Cambridge de trein nam richting Manchester. Ik had een off-peak ticket met bestemming Levenshulme, een voorstad van Manchester, omdat ik daar zou overnachten. De norse en onvriendelijke conducteur vertrouwde me van geen kanten. Eerst dacht hij dat ik nog niet met een off-peak ticket op die trein zou mogen zitten, dat hing blijkbaar van de bestemming af en hij wist duidelijk niet waar Levenshulme lag. Aan het loket had men mij expliciet gezegd om die trein te nemen, dus ik was nog wel redelijk gerust, maar het duurde een hele tijd eer de conducteur zijn machientje dat ook bevestigde. En dan vertrouwde hij ook mijn jongerentreinkaart niet. Die had ik in de Cambridge Graduate Union aangeschaft en was daar blijkbaar niet 100% volgens het boekje ingevuld. Uiteindelijk was dan toch alles in orde, maar ik was ondertussen wel helemaal van Cambridge tot in Ely als een halve crimineel behandeld.

Die eerste indruk was gelukkig niet toongevend. Van mijn jongerentreinkaart werd er later nooit meer een probleem gemaakt, en zeker sinds ik in Leeds gebaseerd ben, is het reizen met de trein veel aangenamer. Het is een cliché dat hoe verder weg van Londen je gaat, hoe vriendelijker de mensen zijn, maar het is zeker waar voor treinbegeleiders. In Londen is iedereen gestresseerd en met het verkeerde been uit bed gestapt. In The North is iedereen veel gemoedelijker en vriendelijker. Je komt vaak conducteurs tegen die werkelijk plezier hebben in hun job en dat ook uitstralen op de reizigers. Door stations aan te kondigen als rocksterren op een festivalpodium, bijvoorbeeld: "Ladies and gentlemen, I present to you, you're very own... Harrogate!"

Dit weekend zat ik in een wagon waar de airco kapot was en de temperatuur dus nogal hoog opliep. Maar de charmante treinbegeleidster bood zo'n oprechte verontschuldigingen aan, dat niemand zich eraan stoorde. Iemand die toch even ging voelen of het in een andere wagon niet beter was, kwam al snel terug met de boodschap: "I'm not going down there, it's freezing!" Die andere wagon had een ander probleem: de buitenlaag van een dubbel raam was gebroken, en voor Health & Safety mocht er niemand naast dat raam zitten. "It's not our best train for you tonight, I'm afraid," aldus de conductrice over de intercom. Ach, ze zou ons zelfs tevreden hebben kunnen stellen met een beestenwagon.

Dat de treinen in het Noorden niet helemaal perfect zijn, is geen uitzondering. Het hele treinnetwerk van Engeland is op Londen georiënteerd. De treinen van en naar Londen zijn modern, snel, betrouwbaar en stipt. De East Coast trein van Leeds naar Londen heeft bovendien een quiet coach, waar je rustig kunt reizen zonder mensen die in hun gsm zitten te schreeuwen of zitten te lachen à la Janice van Friends. Wel moet je tickets naar Londen een maand op voorhand boeken als je je niet blut wilt betalen. Langs de andere kant, als je niet van of naar Londen reist, dat krijg je af te rekenen met slechte verbindingen en oude treinen. Maar zoals gezegd: de tickets zijn goedkoper, de mensen vriendelijker en de landschappen zijn prachtig. Voor een buitenlander kan het vreemd klinken hoe lyrisch een Engelsman kan zijn over de Britse countryside. Maar als je veel met de trein begint te reizen in Engeland, dan creëer je willens nillens een intieme band met de voorbijvliegende landschappen.

Neem bijvoorbeeld een Trans Pennine Express trein van Manchester naar Newcastle. Nauwelijks ben je Manchester uit, of de trein begin de heuvels van de Pennines de doorkruisen. Uit het raam zie je de dalen en heuvels passeren, met de Yorkshire dorpjes waar de tijd vele jaren geleden is blijven stilstaan. Vervolgens worden de heuvels iets platter en kondigt het Elland Road stadium de aankomst in Leeds aan. Van Leeds gaat het in een rechte lijn naar het middeleeuwse York, waar je met wat geluk een oude stoomtrein van het National Railway Museum kunt zien manouvreren. Kort na York zie je de pijl "Edinburgh, 200 miles" voorbijvliegen, en even later het monument dat het half way point tussen Londen en Edinburgh markeert. (In vogelvlucht is Leeds perfect in het midden tussen Londen en Edinburgh, maar omdat de treinen in het Noorden rond de heuvels moeten zigzaggen, is het half way point voor de treinen dus iets ten noorden van York.) Tevens passeer je het hotel The Sidings, dat grotendeels is opgemaakt uit oude treinstellen! Vervolgens rij je door de vlakte van de rivier Swale, met in de links in de verte de heuvels van de Yorkshire Dales en rechts in de verte de heuvels van de North York Moors, langs beide kanten plots statig uit de vlakte rijzend, als in het gedicht van Emily Dickinson. Alsof dat nog niet genoeg is, krijg je in Durham vanuit de trein een magnifiek zicht op de oude stad, met het kasteel en de kathedraal. Het laatste stukje tot Newcastle dan, waarlangs je de Angel of the North zou moeten kunnen spotten, maar ik heb tot nu toe nog niet op het juiste moment de juiste kant op gekeken. En juist voor het het neoklassieke station van Newcastle binnenrijdt, steek je nog de Tyne over, over een van de zeven iconische bruggen, met een uitzicht dat al het leuks aankondigt wat de Toon te bieden heeft.

Newcastle is inderdaad een stad waar het erg moeilijk is om je te vervelen. Newcastle staat bekend als de stad met het beste uitgaansleven in heel Groot-Brittanië. Die reputatie is niet noodzakelijk een goede zaak, want ze trekt honderden stag parties en hen parties (vrijgezellenavonden) aan, die wel voor wat overlast kunnen zorgen. Maar dat is enkel in het centrum. Wandel je iets verder, bijvoorbeeld naar de Ouseburn Valley, dan vind je een overvloed aan gezellige pubs ten midden van het industriële erfgoed. En de evenementenkalender is steeds overvol met leuke activiteiten. In juni was ik in Newcastle tijdens het EAT festival, met de wedstrijd waarbij gebak gemaakt werd in de vorm van bekende Newcastlese gebouwen. Afgelopen weekend stond er dan weer onder andere Liveoke (karaoke zingen met live-band!) en een optreden van Arockalypse Now op mijn programma. Arockalypse Now is een hard rock coverband met een heerlijke show en fantastisch-decadente looks (glam rock-punk-camouflagekleuren-groene schoenen-netkousen-...) die schitterende foto's opleveren. En hun muziek gaat van The Final Countdown (met een gescandeerd lalala-la in plaats van de synths) tot hard rock Vangelis (in deze video gezonden voor de deelnemers aan de Great North Run, de populairste halve marathon ter wereld).

Met dank aan de Newcastle CS groep voor een fantastisch Loony Toon weekend.