Blog: Rócoco rocóco rococó rococo

Zaterdag 8 januari 2011, 17:34

Ik ben al een tijdtje van plan om een lijstje te maken met mijn favoriete albums van de noughties - of de nillies, zoals men in Vlaanderen belachelijkerwijze pleegt te zeggen -, met voor elke cd ook een korte motivatie waarom hij zo fantastisch is.. Ik ben het in feite al sinds 2009 van plan. Ik wou de lijst eerst op het einde van het decennium op mijn blog zetten. Maar die deadline heb ik ondertussen al met meer dan een jaar gemist. Het lukt nog wel ooit, maar ik moet nog heel wat van mijn albums eens goed terug beluisteren om het hele project te vervolledigen.

Ondertussen is het misschien wel gepast om eens terug te blikken op het muziekjaar 2010. Ik heb ongetwijfeld nog veel van het betere werk van afgelopen jaar te ontdekken, maar het is toch nu al duidelijk dat 2010 een goed muziekjaar was.

The National - High Violet Arcade Fire - The Suburbs

The National en Arcade Fire hebben allebei een derde meesterwerk op rij afgeleverd, en het is dan ook volkomen terecht dat High Violet en The Suburbs de meeste gepubliceerde eindejaarslijstjes aanvoeren.

Warpaint - The Fool

In tegenstelling nog vrij onbekend, maar tevens een favoriet van mij, is het magnifieke debuutalbum The Fool van de intrigerende art-rockband Warpaint.

Joanna Newsom - Have One On Me

Joanna Newson verwende de muziekliefhebber dan weer met Have One On Me: maar liefst drie cd's poëzie-met-de-harp om vingers van af te likken.

Ólafur Arnalds - ...And They Have Escaped the Weight of Darkness

Het onvermijdelijke IJslandse kippenvel kwam dit jaar van Ólafur Arnalds' album ...And They Have Escaped the Weight of Darkness; hoewel de eigenlijke soundtrack van van mijn IJslandreis met name bestond uit ongebreidelde traditionele rímur-zangen en uit de verliefdheid-opwekkende liedjes van Rökkurró, is het toch de eenvoudige maar bloedmooie semi-klassieke muziek van Ólafur Arnalds die nu bij mij onmiddellijk de eindeloze adembenemende pracht van het IJslandse landschap oproept.

Admiral Freebee - The Honey and the Knife Mintzkov - Rising Sun, Setting Sun Triggerfinger - All This Dancin' Around

De meeste nieuwigheden vanuit België gaan tegenwoordig aan mij voorbij, helaas, maar dit jaar kon ik toch nog nieuw werk van enkele van mijn favoriete Belgische bands oppikken: Admiral Freebee, Mintzkov en Triggerfinger stelden niet teleur.

Sky Larkin - Kaleide

Vanuit mijn nieuwe thuisbodem Leeds is er dan weer opwindend werk van Sky Larkin te vermelden: hun tweede album Kaleide is heerlijk complexenloos rocken en verdient meer bekendheid.

MGMT - Congratulations

Nu we toch bezig zijn, laat me dan nog eens - zoals in de goede oude tijd - drie albums recenseren, die mijn ultieme best-of-2010 lijstje waarschijnlijk net niet zullen halen, maar toch de moeite zijn. Laat ons beginnen met Congratulations, de tweede van MGMT. Het is een dramatische stijlbreuk met Oracular Spectacular, en daar doet het feit dat Andrew VanWyngarden nu gemiddeld minstens een octaaf lager zingt nog het minste toe. Van vlot luisterende hits is er nu geen sprake meer, bij de meeste nummers is er zelfs niets dat op een refrein lijkt, en "Siberian Breaks" klokt zelfs over de 12 minuten af. Dat is een riskante keuze, temeer omdat de teksten ook niet voor continuïteit kunnen zorgen, want er valt geen touw aan vast te knopen. Congratulations is dus een soort van conceptalbum zonder concept. Dat wilt niet zeggen dat het een slechts album is, allesbehalve. MGMT stroomt nog altijd over van de fantastische ideeën, die echter soms niet goed genoeg zijn uitgewerkt. Een nummer als Flash Delirium bijvoorbeeld zit zo propvol met schitterende elementen, dat er geen enkel van echt tot z'n recht komt. Ik geef de voorkeur aan Oracular Spectacular, maar Congratulations is toch een bevestiging van MGMT als band die nog veel in petto heeft.

The Drums

Ten tweede heb ik ook het zelfgetitelde debuutalbum van The Drums beluisterd. Hoewel The Drums aansluiten bij hippe bands zoals Vampire Weekend, hoor je er evengoed de muziek van The Cure in, maar dan een versimpelde up-tempo feel-goodversie van The Cure. Het klinkt allemaal zeer leuk, met af en toe een fraaie twist (die panfluit-melodie in "Book of Stories"!), maar er zijn toch te weinig van die verrassingen, te weinig dynamiek ook, om de liedjes van The Drums onvergetelijk te maken.

Laura Marling - I Speak Because I Can

Tot slot mijn mening over I Speak Because I Can, van de jonge Britse singer-songwriter Laura Marling. Mooi liedjes, maar veel meer valt er over de muziek helaas niet te zeggen: er zijn nog te weinig elementen die uniek en onnavolgbaar Laura Marling zijn. Maar mooie liedjes, dát zeker! Met name de intiemere songs zoals "Goodbye England (Covered in Snow)" en "What He Wrote" zijn prachtig. Er is nog ruimte voor verbetering, maar als ze die vindt, is Laura Marling op weg om de Joni Mitchell van de 21ste eeuw te worden. Binnen enkele maanden zou er overigens al een nieuw album van haar verschijnen: ik ben erg benieuwd!

Icons from Flaticon.