Stijn Vermeeren

De eerste Hiking Club winter trip! Eindelijk trekken we naar Schotland, naar de sneeuw, die in tegenstelling tot de afgelopen jaren in Engeland nog afwezig was gebleven. En wat krijg je dan? Net terwijl wij in de Cairngorms zitten, waar enkel de hogere bergen met sneeuw bedekt zijn, valt de sneeuw uitgerekend over Engeland, niet over Schotland. Oh ironie.

Gedurende de drie dagen die wij in de Cairngorms spendeerden (foto's), kregen we zowat alle andere weersomstandigheden te verduren, behalve grote sneeuwval. Op zaterdag blies er een ijskoude stormwind. De meesten besloten dan ook om het te houden bij een wandeling rond het meer in de vallei. Drie andere redelijk ervaren hikers en ik besloten echter om door te zetten met ons plan om naar de corrie van Coire an t-Sneachda te wandelen en daar onze wintervaardigheden wat uit te testen. De wandeling omhoog was een ware hel, met de ijskoude wind die voortdurend ijs en sneeuw recht in onze gezichten blies. Eens in de corrie was het gelukkig iets meer beschut, en kon je nog wel genieten van de weersomstandigheden. Het constante rondstormen van lichte sneeuw - waarvan je onmogelijk kon zeggen of ze nu uit de lucht viel, dan wel van de grond was losgeblazen - gaf de berg een haast buitenaardse sfeer. Erg veel vaardigheden (technieken met het touw enzo) hebben we uiteindelijk niet kunnen oefenen, maar we hadden toch een voldaan gevoel op het einde van de dag, want het was een uitstekende test voor onszelf en ons materiaal, hoeveel natuurgeweld we wel kunnen weerstaan. Behoorlijk wat, zo bleek.

Toch was het goed te weten dat wij nooit meer dan anderhalf uur van de parking van het Cairngorms Ski Centre verwijderd waren. Hoger op de bergkammen zou de storm ronduit gevaarlijk geweest zijn; zeker als je je verder van de bewoonde wereld bevindt. Het is dan wel al veertig jaar geleden, maar het kan nooit kwaad om terug te denken aan het Cairngorm Disaster van november 1971, de meest beruchte bergramp van het Verenigd Koninkrijk. Een schoolgroep met zes leerlingen en twee begeleiders werd tijdens een tweedaagse trektocht overvallen door een zware winterstorm. Toen reddingsteams hen na twee dagen terugvonden, was het te laat voor vijf leerlingen en een begeleidster.

Dat verhaal kwam ook voor in de presentatie die we kregen van de vriendelijke Schot Willie Anderson, leider van het plaatselijke Cairngorms Mountain Rescue team.  Het was erg interessant om over veiligheid in de bergen te horen spreken door iemand die er steeds bij is als het misloopt (al was hij er in 1971 nog niet bij). Misschien wel de opvallendste conclusie daaruit is dat er (in Schotland toch) bijna nooit doden vallen bij het bergbeklimmen. Een bergbeklimmer die valt, zal misschien een aantal botten breken, maar er zal altijd iemand bij zijn die snel hulp kan inroepen. De meeste overlijdens in de bergen zijn wandelaars, meestal alleen, die een fout maken bij het navigeren en dan hopeloos verloren in de bergen zitten. De week voordat wij in de Carngorms waren, was er nog drie dagen lang tevergeefs gezocht naar een vermiste wandelaar. Die ligt nu dus waarschijnlijk ergens dood onder de sneeuw. We hebben hem gelukkig niet gevonden, maar het gegeven alleen al maakt je wel apprehensive, zoals de Engelsen onvertaalbaar zeggen.

Op zondag was de wind veel zwakker geworden, met als gevolg dat de zware wolken de hele dag onbeweeglijk tegen de bergen bleven plakken. Boven de 800m zag je niets meer. Alles was eenzelfde wit, waarin je niet eens meer kon zien waar het wit van de sneeuw overging in het wit van de mist. Geen gemakkelijke omstandigheden om in te navigeren. Ook niet de meest bevredigende omstandigheden om in te wandelen, zeker omdat vooraf was aangekondigd dat de wandeling spectaculaire uitzichten zou hebben. Dan was de storm van zaterdag eigenlijk nog leuker. Wind en ijs vormen tenminste een uitdaging; je kan ertegen vechten. Tegen slechte zichtbaarheid kan je niet vechten. Je kan enkel morrend accepteren dat de mist je dag verpest.

Maandag leek aanvankelijk hetzelfde weer te bieden als zondag. Al snel klommen we de wolken in, vermoedend dat we de komende uren niets meer zouden kunnen zien. Maar na tien minuten opende het uitzicht zich plots rondom ons, omdat de wolken tot net boven onze hoogte geklommen waren. Dit kat-en-muisspel herhaalde zich ettelijke malen. De wolken klommen met ons mee, en verdwenen dan helemaal, zodat we rond de middag de meest adembenemende uitzichten hadden over de besneeuwde bergen van de Cairngorms. Wat begon als een trieste dag, veranderde in het meeste perfecte weer dat je ooit zult krijgen in de Highlands. Een prachtige afsluiter van onze Cairngorms-trip. Nu op naar Fort William binnen twee weken.

Tot zover het Noorden. In januari trok ik ook al voor een lange zaterdag naar het Zuiden, naar Londen (foto's). Als verrassing voor de 30ste verjaardag van een van de hikers, gingen we met z'n achten naar de Queen-musical "We Will Rock You". Ik wil de critici best geloven dat dit niet de meest artistiek hoogstaande musical van de West End is, maar entertainend was het zeker. Ook al gaat de musical al tien jaar lang mee, men houdt hem fris door er een hele hoop actuele populaire referenties in te steken, van "The Only Way Is Essex" tot Facebook-poking. Wel zou je verwachten dat na tien jaar de techniek wel op punt zou staan, en dat de opvoering niet na het eerste nummer onderbroken moet worden om problemen met het geluid op te lossen...

Londen is deze zomer natuurlijk de gaststad van de Olympische Spelen. Ik was al eens gaan kijken of ik geen spotgoedkope vluchten kon vinden die vertrekken uit Londen met het begin van de Spelen, en terugkeren op het einde, maar dat viel tegen. Waarschijnlijk heeft de grote helft van de Londenaars al hetzelfde idee gehad: hun stad ontvluchten tijdens de Spelen. Londen zal deze zomer wel een mooie stad zijn - als ze niet opnieuw in brand wordt gestoken door relschoppers, tenminste. Op dit moment ligt er om de 200 meter een voetpad open, of wordt er een plein heraangelegd. Voorziene einddatum van de werken is zonder uitzondering "lente 2012".

Een nieuwe attractie in Londen die een bezoekje waard is, is M&M's World op Leicester Square. Een magazijn van vier verdiepingen vol met M&M's en de meest geschifte M&M-souvenirs! Het lijkt wel Harrods, maar dan met M&M's: het is duur om eender wat te kopen, maar gewoon in de winkel rondwandelen doet je mond openvallen!

Van M&M's die Abbey Road oversteken...

...kom ik op een ander thema waar ik het nog eens over wil hebben: de straat oversteken in Engeland. En dan heb ik niet over "Look right"/"Look left", maar wel over de eigenaardigheden van Engelse verkeerslichten. Pelican crossings enzo.

Het eerste wat je moet weten, is dat er geen boete staat op het negeren van een rood voetgangerslicht. Het is dan je eigenlijk verantwoordelijkheid om niet omver gereden te worden, natuurlijk. Maar er zijn niet veel mensen die zich daar grote zorgen om maken; iedereen die al in een Engelse stad geweest is, heeft dat al wel gemerkt.

Als het voetgangerslicht op groen staat, dan heb je als voetganger wel méér zekerheid dan in België. De verkeerslichten zijn zo ingesteld dat er nooit verkeer afslaat over een oversteekplaats waar voetgangers ook groen hebben. Ideaal om dodehoekongevallen te vermijden, maar de keerzijde is dat de cycli van de verkeerslichten er langer en complexer op worden. Lange cycli veroorzaken niet alleen files, maar ook ongeduldige voetgangers. Ongeduldige voetgangers wachten niet op groen om over te steken, en zo is het hele idee naar de knoppen.

Voor dit probleem heeft men aantal verschillende oplossingen. Ten eerste heeft élk voetgangersverkeerslicht een knopje om op te drukken, waarboven dan het woord "WAIT" oplicht, om je aan te manen om te wachten op een groen licht. In zeldzame gevallen móet je op dat knopje drukken om je aanwezigheid te laten weten, anders krijg je geen groen licht. Zo wordt de cyclus van de verkeerslichten korter gehouden als er geen voetgangers zijn. Meestal echter heeft het knopje geen enkele invloed op de cyclus. De voetgangers krijgen sowieso op een vast moment in de cyclus groen, of je nu op het knopje hebt gedrukt of niet. Het knopje is enkel verbonden met het "WAIT"-lichtje, en dient enkel als bezigheidstherapie voor de voetganger. Of zouden al die knopjes verbonden zijn met een centrale databank die statistieken verzamelt over de drukte van alle oversteekplaatsen in het Verenigd Koninkrijk?

In ieder geval, de knopjes maken de cycli er niet veel korter op. De volgende oplossing is dat men simpelweg een aantal oversteekplaatsen weglaat. Een gewoon kruispunt dat in België vier oversteekplaatsen zou hebben, heeft er in Engeland waarschijnlijk maar drie. Als je de verkeerde straat moet oversteken, dan moet je misschien een eindje die straat inlopen om een oversteekplaats te vinden, of anders moet je de drie andere oversteekplaatsen gebruiken, om via een omweg uiteindelijk op de juiste straathoek te komen.

Nu, de ongehoorzaamheid van de Engelse voetgangers ken je ondertussen wel. Dus wat doet men om ervoor te zorgen dat de voetgangers niet gewoon de straat oversteken waar er geen oversteekplaats is? Men zet een hekje tussen het voetpad en de straat. Geen slecht idee. Het probleem is dat er over heel het Verenigd Koninkrijk honderden mijlen van dergelijk hekjes staan, allemaal met eenzelfde spuuglelijke design! Maak er dan toch iets moois van; iets dat het straatbeeld verrijkt! Toch niet deze grijze, hoekige monsters... Ik kan ze niet hebben, die hekjes.

Op andere plaatsen doet met helemaal geen moeite om voetgangers ervan te weerhouden over te steken waar er geen voetgangerslichten voorzien zijn. Er zijn heel wat kruispunten met oversteekplaatsen zonder voetgangerslichten, terwijl de rest van het verkeer wel door verkeerslichten gebonden is. Zo'n kruispunt heb je zelfs vlak voor Leeds University. Daar moet ik elke dag zonder de hulp van een voetgangerslicht oversteken, met twee rijvakken van grommende auto's aan de overkant, klaar om bij het eerste beetje rood-oranje het gaspedaal in te drukken...

Zo heb je nog een hele hoop eigenaardigheden in Engeland. Je hebt voetgangerslichten waar het groene mannetje begint te knipperen om te zeggen: "nu moet ge nog nie panikeren als ge al aan het oversteken zijt, maar 't zal niet lang meer duren eer de auto's komen aangereden". Vaak krijgen dat auto's op dat moment ook al een oranje knipperlicht, dus zij mogen al vertrekken als er geen voetvangers meer zijn. Soms brandt er een tijdlang helemaal géén licht tussen groene en het rode mannetje, à la: "nu moet ge het zelf maar weten of ge nog durft over te steken of nie".

Oef. Is het nu normaal dat ik zoveel te zeggen over verkeerslichten? Of moet ik mij zorgen gaan maken over mijn eigen geestelijke gezondheid?