Stijn Vermeeren

Elk jaar in april vindt in Sheffield het wereldkampioenschap snooker plaats. U weet wel, dat biljartspelletje met de zwarte, roze, blauwe, bruine, groene, gele en vijftien rode ballen, waarvan je niet beseft hoe moeilijk het wel is tot je het zelf gespeeld hebt. Zelf ben ik lang niet goed genoeg om tot de fijnere kanten van het spel door te dringen, maar professionele spelers aan het werk zien is altijd boeiend. Zeker nu er onder die professionele spelers een jonge Belg is: Luca Brecel.

Brecel verraste eerder deze maand al door zich bij zijn eerste poging te kwalificeren voor het wereldkampioenschap. Daarmee heb ik ook £1.75 pond gewonnen bij mijn eerste sportweddenschap. Ik wilde de live-streaming van Brecels laatste kwalificatiewedstrijd tegen Mark King volgen, wat kon op de website van Bet365, mits een minimumbedrag op de account te plaatsen. Voor de live-streaming kwam ik net te laat; de eerste sessie was juist gedaan. Voor al die moeite had ik dan maar een pond geplaatst op een kwalificatie van Brecel, aan 7/4. Brecel won, en werd zo met 17 jaar en één maand de jongste speler ooit op het WK snooker. Onder de andere spelers die ooit op 17-jarige leeftijd hun debuut maakten op het wereldkampioenschap zijn Stephen Hendry en Ronnie O'Sullivan. Wat dat betreft is Brecel dus in goed gezelschap.

Brecels kwalificatie was ook een uitstekende kans voor mij om eens een wedstrijd van het wereldkampioenschap live te bekijken. Sheffield is de tweede grootste stad van Yorkshire, op 40 minuten van Leeds met de trein. Ik ben natuurlijk bevooroordeeld en een regenachtige maandagochtend stelt geen enkele stad in haar beste licht, maar Sheffield ziet er toch een beetje grijzer en minder levendig uit dan Leeds. Maar Sheffield heeft wel de snookertempel: het Crucible Theatre. Je kan begrijpen waarom het wereldkampioenschap hier elk jaar terugkeert. De faciliteiten zijn uitstekend. Met een capaciteit van 980 is de zaal misschien aan de kleine kant voor een wereldkampioenschap, maar dat iedereen zo dicht bij de snookertafel zit, is uitstekend voor de sfeer. Het publiek zit langs drie kanten van de zaal, waar tijdens de eerste rondes twee wedstrijden tegelijkertijd gespeeld worden, met een dunne scheidingswand in het midden. De finalewedstrijden zijn maanden op voorhand uitverkocht, maar voor de eerste ronde was het geen probleem om tickets vast te krijgen. Ik betaalde £16.50 voor toegang tot de tweede en beslissende sessie van Luca Brecels wedstrijd tegen Stephen Maguire. Ik was er lang niet de enige Belg. Toen de presentator voor het begin naar Belgen in het publiek vroeg, gingen er wel een tiental handen in de lucht, waaronder die van mijn buurman, en dan had nog lang niet iedereen de zaal betreden op dat moment. Tijdens de wedstrijd overstemden de Komaan Luca's met gemak de Come on Stephen's

Luca Brecel betreedt het Crucible Theatre en schudt de hand van scheidsrechter Olivier Marteel, een andere Belg.

Op zondag had Brecel in de eerste sessie een achterstand van 6-3 opgelopen. Hoewel hij in totaal de meeste punten behaalde, en ook de vier grootste breaks liet noteren (waaronder een indrukwekkende 116 century), gaf hij meerdere 90%-gewonnen frames toch nog uit handen. Werk voor de boeg dus voor Brecel in de tweede sessie. Hij begon indrukwekkend: een gemiste gemakkelijke bruine bal door Maguire werd meteen afgestraft door een winnende break van Brecel. Dan staat het 6-4 en hoop je op een spannende wedstrijd, maar helaas liet Brecel Maguire meteen terug op gang komen. Brecel maakte te veel belangrijke missers. Tot twee keer toe kreeg hij de kans om een frame over te nemen nadat Maguire's witte bal in een pocket rolde; beide keren miste Brecel daarop een gelijkaardige rode bal naar rechts-midden. Toen hij voor de tweede keer de witte bal in de D mocht plaatsen, dacht ik nog van: "de vorige keer in vrijwel dezelfde situatie miste Luca de rode, hopelijk speelt dat niet in zijn hoofd." Helaas was dat blijkbaar wel het geval. Brecels gebrek aan ervaring was ook duidelijk in een aantal roekeloze keuzes die hij maakte. Hij had op zondag nog wel het laatste frame gewonnen door een veel te riskante zwarte bal succesvol langs de rand van de tafel te potten, maar over het algemeen gaven zijn roekeloze shots te veel kansen aan Maguire. Tegen amateurs kom je daar misschien mee weg, maar niet tegen het nummer zeven van de wereld, ook al speelde die niet in topvorm. Bij het mid-session interval stond het 9-4 en had Maguire nog slechts één frame nodig om te winnen. Frame 15 bracht nog een boeiende opeenvolging van snookers langs beide kanten op de laatste rode en vervolgens op de gele bal, waar Brecel als winnaar uit kwam. Dat was pas de eerste keer in de hele wedstrijd dat Brecel een feller bevochten frame naar zijn kant kon trekken. Te laat, want Maguire won het volgende frame en daarmee de wedstrijd met 10-5. Een enthousiast applaus volgde, en ik had de indruk dat meer nog dan voor een verdiende overwinning van Maguire, het applaus bestemd was voor Luca Brecel. De jonge Belg zal zonder twijfel nog nieuwe kansen krijgen in het Crucible in de komende jaren.

Nadat Brecel-Maguire was afgelopen, werd het scherm in het midden van de zaal opgetild, zodat we nog de laatste vier frames van de eerste sessie van Matthew Stevens tegen Marco Fu konden volgen. Blijkbaar zijn fans uit Wales en Hong Kong kalmer dan Belgische en Schotse snookerfans, want het werd bij momenten zo stil dat je vanaf de andere kant van de zaal de spelers hun keu kon horen krijten. Fu werd weggeveegd door Stevens, die 8-0 voorkwam, alvorens Fu toch nog het laatste frame van de dag op zijn naam kon schrijven.

Daarmee kwam mijn bezoek aan het wereldkampioenschap snooker ten einde. Niet met het verhoopte resultaat, waarmee Bet365 trouwens weer een pond van mijn winst heeft terugverdiend, want ik had opnieuw op Brecel ingezet. Maar ik heb toch maar het debuut van een toekomstige Belgische topspeler meegemaakt.

Het BBC snooker team: Hazel Irvine bereidt het namiddagprogramma voor, terwijl John Parrott, nonchalant met de schoenen op tafel, babbelt met Steve Davis.