Stijn Vermeeren

Het Eurovisie Songfestival! In België is het gemakkelijk om er een afkeer van te krijgen omdat iedereen het zo serieus neemt. En altijd dat gezeur over burengunsten bij het stemmen. Natuurlijk gebeurt dat. Maar als je echt een winnend lied hebt, dan krijg je toch sowieso stemmen. De enige twee keer dat België in de recente geschiedenis een degelijke inzending had (Urban Trad en Tom Dice), zijn we tweede en zesde geworden. Dat zegt toch genoeg? Met tweeënveertig deelnemende landen kan dat onmogelijk slecht genoemd worden. Maar omdat iedereen de competitie altijd zo serieus neemt, komt het toch elk jaar tot teleurstelling en beklag.

In Engeland heeft men een veel betere benadering. Iedereen ziet de show als een grote grap, en de BBC-commentaar van Graham Norton is heerlijk sarcastisch. Men heeft geen enkele verwachting dat Engeland het goed zal doen. Elke plaats boven laatste is een overwinning. Het Songfestival wordt gezien als een gelegenheid om eens goed te lachen en te drinken, bij voorkeur met een thematisch drinkspel. Wees maar creatief: drinken bij elke modulatie, vuurwerk, gebruik van attributen, knipoog naar de camera, kostuumverwisseling tijdens een nummer... Bij het tellen van de stemmen heeft iedereen een land, en moet er gedronken worden als jouw land punten krijgt. Ik had Servië, die verrassend genoeg zoveel punten kregen dat ik op den duur moest gaan vals spelen, om mezelf niet kapot te drinken. Het Verenigd Koninkrijk, vertegenwoordigd door ouwe rot Engelbert Humperdinck, moest het lange tijd doen met een enkel puntje gekregen van België, waarvoor men erg dankbaar was. Uiteindelijk kreeg Humperdinck toch nog enkele extra punten en belandde hij op een welverdiende voorlaatste plaats.

De zondagochtend na Eurovisie trok ik dan met enkele vrienden, na een late English Breakfast bij Popina's, naar Bolton Abbey. Dit is een trekpleister vanwege de abdijruïnes, maar meer nog vanwege de idyllische ligging langs de rivier Wharfe. Of om de website wildswimming.co.uk te citeren: Set next to the ruins of Bolton Priory, this stretch of river becomes Costa-del-Bolton on hot summer days. Het was inderdaad zo'n hete zomerdag, en er heerste een gezellige drukte. Vooral op de oevers langs de rivier dan, want het water zelf was nog een beetje koud om in te zwemmen (eigen ondervinding).

Bolton Abbey a.k.a. Costa-del-Bolton

PS: de route van Keswick-to-Barrow blijkt slechts 37,7 mijl lang geweest te zijn, in plaats van 40 mijl. Gemeten door Andy's GPS, en bevestigd door een meticuleus afmeten van de route op Google Maps. Dat de mijlpalen onderweg soms erg verkeerd stonden, was ons al wel duidelijk geworden tijdens de wandeling. Maar dat de total afstand meer dan drie kilometer fout zit, dat voelt toch wel als bedrog aan. Zeker aangezien mijn certificaat het zo nauwkeurig beweert te weten...

Mijn Keswick-to-Barrow certificaat, dat een beetje aan waarde verliest nu de eigenlijke afstand helemaal geen 40 mijl blijkt geweest te zijn.

Hopelijk is de afstand van de Lakeland 50 eind juli wel degelijk 50 mijl! Hoewel... het zal niet gemakkelijk zijn.