Blog: Lakeland 50, en vloekende Belgen op de BBC

Maandag 6 augustus 2012, 20:56

Saffy: "Oh my god, how can you have missed it. Even coming from the airport it's everywhere."
Eddy: "Oh darling, it's been everywhere for five bloody years, hasn't it!"

De nieuwe speciale aflevering van Absolutely Fabulous is dan wel niet van het niveau van de originele reeksen uit de jaren '90, maar deze grap is wel raak. Zo hard is er de afgelopen jaren naar London 2012 toegeleefd, dat het moeilijk is om te beseffen dat het langverwachte hoogtepunt nu effectief bezig is. Al zal dat ook wel liggen aan het feit dat ik de openingsceremonie volledig aan mij heb laten voorbijgaan, want ik was mij in het Lake District op mijn eigen sportieve uitdaging aan het voorbereiden: de Lakeland 50. Een route van 50 mijl (80,5 km): vertrek op de Dalemain Estate, naar Pooley Bridge, Howtown, over High Kop, langs Hawswater, over de Gatercrath Pass naar Kentmere, over de Garburn Pass naar Troutbeck, via Robin Lane naar Ambleside, via de Cumbria Way door Great Langdale en dan over Blea Tarn tot in Little Langdale en tenslotte over Coniston Moor naar de aankomst in Coniston. Natuurlijk heb ik vorig jaar al wel 100 km afgelegd in de Dodentocht, maar dat was zonder 3000m klimmen over onverharde en vaak rotsige paden, en zonder uitdagende natigatie 's nachts. De maximumtijd was, net als bij de Dodentocht, 24 uur. De meeste deelnemers gaan echter voor een veel snellere tijd. In tegenstelling tot gelijkaardige uitdagingen die ik eerder deed (de Dodentocht een ook de K2B), is De Lakeland 50 een echte wedstrijd. De winnaar liep het hele traject uit in 8 uur 30 minuten. Redelijk geschift. En dan staat de hele Lakeland 50 nog in de schaduw van de échte wedstrijd, de Lakeland 100 ultramarathon, met dubbel de afstand, dubbel zoveel klimmen, en slechts 40 uur om aan de finish te geraken. De winnaar hier: Terry Conway in 19 uur en 50 minuten. De eerste keer in de geschiedenis dat de kaap van de 20 uur gebroken werd in de Lakeland 100. En 2 uur 11 sneller dan plaats twee, trouwens...

Opvallend is dat de meeste deelnemers ouder waren dan mezelf. Tussen de 482 deelnemers van de Lakeland 50 tel ik er slechts acht die jonger zijn dan 25. De overgrote meerderheid van de deelnemers is tussen de 30 en 55 jaar oud. Een meerderheid van mannen, maar de vrouwen deden het ook opvallend goed. De snelste vrouw was Tracy Dean in 8 uur 38, vijfde in het algemene klassement! Ook plaatsen zes en twaalf waren vrouwen.

Ik bevond me dus in een elitair veld van zeer getrainde atleten. Veel mensen kenden elkaar duidelijk van regelmatig aan dezelfde wedstrijden deel te nemen. Na de start, op zaterdagmiddag, verdwenen die lopers echter al snel uit het zicht, en bleven mijn wandelgenoot Warren (met wie ik vorig jaar ook al de Dodentocht deed) en ik in de achterhoede, bij de minderheid die de 50 mijl gewoon wandelend wilden afleggen. Het weer was behoorlijk. Niet te warm. Enkele buien, maar die duurden meestal niet lang. Op het hoogste punt van de route, High Kop, kregen we zelfs voldoende zonneschijn om mijn voorhoofd lichtjes te verbranden. Zonnecrème had ik niet gedacht nodig te hebben... In de avond, bij het beklimmen van de verdomd steile Gatescarth Pass, kregen we opeens toch een zondvloed te verduren, door de wind recht in onze gezichten geblazen. Even deed het denken aan het rotweer dat mij tot opgave had gedwongen in de Welsh 3000s, maar na een uurtje werd het gelukkig weer droger. De maan kwam zelfs tevoorschijn om een beetje te helpen bij de navigatie in het donker. Dat viel overigens goed mee. Soms konden we de lichtjes van andere deelnemers volgen, maar op andere momenten waren Warren en ik volledig op onze eigen kaart, roadbook en headtorches aangewezen. Twee kleine navigatiefoutjes tussen Ambleside en Skelwith Bridge waren snel rechtgezet. Ik had meer vertrouwen op de grillige paden in het donker dan de meeste andere wandelaars, inclusief Warren, die niet zo goed zag met zijn lamp en het soms wat trager aan moest doen. Maar zodra het wat lichter werd en we aan de laatste beklimmingen van de route begonnen, was de energie bij mij op, en kon Warren opnieuw veel sneller. Op het laatste bevoorradingspunt splitsten we, en uiteindelijk kwam Warren nog 40 minuten voor mij aan. Ikzelf kwam op m'n eentje om twintig na acht op zondagochtend over de aankomst, genietend van een zeer warm applaus van de reeds gefinishte deelnemers en andere supporters daar. Ik eindigde dus in 20 uur en 23 minuten, als 432ste van 453 succesvolle deelnemers. Met pijn in de benen, maar de mooie route en uitstekende organisatie hebben mijn liefde voor de Lakes alleen maar groter gemaakt.

Lakeland 50 medaille

Ondertussen zijn de echte atleten aan het schitteren in Londen. Iedereen in Engeland is trots op de uitstekende prestaties die Team GB reeds heeft geleverd, vooral in het wielrennen, roeien en in de atletiek. Hoewel Leeds niets te maken heeft met de Spelen, is er op Millennium Square een tribune gebouwd voor het grote scherm van de BBC, en die zit de hele dag door goed vol met sportliefhebbers. Belgen hebben helaas minder momenten om te juichen dan Britten. Vandaag was er wel de bronzen medaille van Evi Van Acker in het zeilen. Mijn held van de dag is echter haar over-enthousiaste supporter die achteraf in een rechtstreeks interview de BBC zwaar in verlegenheid bracht door tweemaal het f-woord te gebruiken. Download snel het filmpje (.avi, 17MB) voor de BBC of het IOC komen klagen over televisierechten.

Icons from Flaticon.