Stijn Vermeeren

Een week nadat Eliot bij mij op bezoek was, brachten we nog een weekend samen door. Kyle, Eliots vriendin, had voor hem een verjaardagsverrassing gepland: een week in een AirBnB vakantiehuisje in Oberammergau in Zuid-Beieren. Ik werd ook uitgenodigd om er het weekend te besteden. Ondertussen werden we ook uitgenodigd voor een feestje in München op vrijdagavond bij Teresa, een Duitse studente we kenden uit Leeds waar ze als Erasmus-student lid was van de Hiking Club. Alsdus had ik alweer een druk weekend voor de boeg.

Mijn eigen autootje was besteld, maar nog niet geleverd. Aldus nam ik vanuit het werk de tram naar de luchthaven van Zürich, om daar een auto te huren bij een goedkope verhuurfirma die niet nader genoemd zal worden. Ik stond namelijk een vol kwartier met de vingers te draaien totdat er überhaupt iemand van het verhuurbedrijf kwam opdagen... Huren vanop de luchthaven was goedkoper en zo hoopte ik ook de avondspits in Zürich zelf te vermijden, maar toch stond ik vrijwel meteen stil op de autostrade. De radio sprak over een ongeval, vertragingen van meer dan een uur, en als het even kan de hele route vermijden... te laat voor mij. Uiteindelijk liep ik slechts 50 minuten vertraging op, omdat men ondertussen de baan opnieuw had vrijgemaakt.

Door de Oostenrijkse corridor tussen Zwitserland en Duitsland kon ik de autostrade niet nemen, omdat het niet de moeite was om een Oostenrijks autosnelwegvignet te kopen. Aldus moest ik een tergend traag stukje secundaire weg nemen door Bergenz, voordat ik de Duitse Autobahn bereikte. 170 km tot in München: een goed uurtje dus? Maar meteen stond het verkeer weer stil. De file ging zelfs nog slechter vooruit dan in Zwitserland. Een uur en tien minuten duurde het voordat ik erdoor was. Een vrachtwagen lag zwaar beschadigd en dubbel geplooid in de berm, terwijl men een reusachtige kraan aan het opzetten was op de rechterrijstrook om hem te bergen. Blijkbaar had de vrachtwagen eerder op volle snelheid een bestelwagen in panne op de pechstrook aangereden, gelukkig zonder slachtoffers.

Zo kwam ik pas tegen elf uur 's avonds aan in München. Ik had gehoopt om er al rond de negenen te zijn... Maar het feestje was nog in volle gang, en gelukkig kon ik de file-elende nu in Wiesn-bier verdrinken. Eliot, Kyle en ik bleven ook slapen bij Teresa op de vloer, dus we bleven tot het bittere einde van het feestje.

Teresa woont in het Olympisch dorp van 1972, dat nu is omgebouwd tot hippe studentenresidenties. Ze heeft er haar eigen mini-bungalow, een zeer leuke woonst voor een student. Op zaterdag ging ik bij de bakker het ontbijt halen. Wat een lekkernijen! En goedkoop ook: een volwaardig ontbijt voor vier voor 7 euro. In Zürich zou je daarmee niet verder komen dan de twee koffietjes...

Na het ontbijt reden we dan naar Oberammergau. Wegens de regen kon ik Kyle en Eliot helaas niet kon imponeren met het volle potentiaal van de Duitse Autobahn. Het weerbericht zag er ook voor de rest van het weekend nogal triest uit. In plaats van bergwandelingen besloten we ons eerder op sightseeing te concentreren.

Op zaterdagnamiddag bezochten we Schloss Linderhof, een van de kastelen van sprookjeskoning Ludwig II van Beieren. Het is ook het enige kasteel dat tijdens zijn leven werd afgewerkt. Ludwig II was een beetje krankzinnig, dat werd snel duidelijk tijdens het bezoek. Ten eerste is er zijn obsessie met zonnekoning Louis XIV van Frankrijk. Zo hangen er aan de muren niet alleen portretten van Louis XIV zelf, maar ook de portretten van al diens minnaressen en concubines! Dan is er nog de grotto, kunstmatig gebouwd naar het decor van de eerste act van Wagner's opera "Tannhäuser", compleet met vijver en extravagant versierd bootje. De grotto werd verlicht door een van de allereerste elektrische lichtinstallaties, geïnstalleerd door pionierende Siemens-Ingenieur Sigmund Schuckert. De Koning had een eigen loge in de grot en heel wat geheime gangetjes om in rond te lopen en verstoppertje te spelen (blijkbaar een geliefde bezigheid van hem). Een opera werd er echter nooit opgevoerd. Men kwam namelijk tot de vaststelling dat de ontwerper weliswaar een begenadigd landschapsarchitect was, doch weinig kaas gegeten had van akoestiek...

Na het bezoek aan Schloss Linderhof reden we naar Garmisch-Partenkirchen, om er de Partnachklamm te bezoeken. De Partnachklamm is een 700 meter langs smalle kloof, waarlangs een spectaculair wandelpad in de rots de rots is gehouwen. Oorspronkelijk werd het pad door de kloof gebouwd om gekapte bomen van hogerop via de rivier naar beneden te kunnen transporteren. De boomstammen kwamen steeds klem te zitten in de kloof, en voordat het pad bestond, was het een levensgevaarlijke taak om in de kloof af te dalen om de situatie te verhelpen. Overdag moet je inkom betalen voor de Partnachklamm, maar 's avonds is de kloof op eigen risico gratis toegankelijk. Parkeren moet je bij de skischans, waarna je nog anderhalve kilometer moet wandelen tot bij de kloof. Toen we de Partnachklamm bereikten, begon het al redelijk duister te worden in de gangen en tunnels van het pad door de kloof. De duisterheid, de bruisende rivier in de nauwe kloof en het vocht druppend van de rotsen schepten een unieke atmosfeer. We waren vrijwel alleen in de kloof, maar bij het verlaten kwamen er plots een vijftigtal fakkels in onze richting gewandeld. Een fakkeltocht in de Partnachklamm bij duisternis: dat lijkt ook wel een leuke activiteit.

Nadat de Partnachklamm ons zo goed bevallen was, besloten we om op zondag nog een andere kloof te bezoeken: de Leutascher Geisterklamm langs de Duits-Oostenrijkse grens bij Mittenwald. De Geisterklamm is minder smal en minder wild dan de Partnachklamm, maar wel helderder en kleurrijker. Het wandelpad hier, dat hoog boven de kloof loopt in plaats van beneden langs de rivier, werd gebouwd in 2006 en is dus veel recenter dan het pad door de Partnachklamm. Tientallen panelen proberen aan de hand van geesten en andere schepsels wat natuurhistorische informatie bij te brengen. Het geheel is in zo omslachtig en idioot gebracht dat je op den duur gewoon aan de panelen voorbij wandelt. De kloof zelf is echter opnieuw de moeite waard. Er is ook een stukje pad beneden langs de rivier. Hier kan je tegen een kleine betaling zogezegd tot bij een waterval wandelen. De waterval is in feite nauwelijks te zien vanop het eindpunt van het pad, dat ook erg kort is, maar de wandeling zelf is wederom spectaculair.

Na de tweede kloof van het weekend, was het tijd voor een tweede kasteel van Ludwig II. Schloss Neuschwanstein is het bekendste kasteel van al, en diende ook als inspiratie voor Disney's sprookjeskasteel. Tijd voor een bezoek binnenin is er niet meer, maar naar het schijnt is dat ook niet zo erg de moeite. Wel bezoeken we de iconische fotospots rondom het kasteel. Ondanks het late uur is het hier nog steeds behoorlijk druk. De locatie voor een van de bekendste foto-composities blijft echter nog een geheim. Het moet ergens in een opening op een beboste helling zijn. Ik moet nog eens terugkomen voor een speurtocht naar die juiste locatie.

Eliot en Kyle bracht ik vervolgens nog naar het station, en dan was het tijd om terug naar Zürich te rijden, dit keer gelukkig zonder file.

Alle foto's van het weekend staan in het bijhorende fotoalbum.