Stijn Vermeeren

Ah, Engeland. Waar er een politiek schandaal kan ontstaan omdat de parlementariërs koste wat kost géén hoger salaris willen. Dat zou natuurlijk imagoschade opleveren in tijden van economische crisis. Helaas hebben ze de bevoegdheid over hun salaris uit handen gegeven aan een onafhankelijke commissie, en die vindt nu eenmaal dat de politici eigenlijk wel meer verdienen te verdienen...

Voor een blitzbezoek was ik vorige week in Leeds. Formele diploma-uitreiking en nog dezelfde dag terug op het vliegtuig naar Zürich. Toch was het leuk om opnieuw even in Engeland te zijn en om nog eens Engels te spreken. Mijn Hochdeutsch is toch nog niet zo goed als mijn Engels, en mijn Züritüütsch is al helemaal een ramp. Communicatie lukt altijd wel, maar lang niet zo vlot als in Engeland. Dat maakt een verschil, ook bij kleine handelingen zoals afrekenen bij de kassa. Of je op dezelfde golflengte zit en een beetje small-talk maakt, dan wel inspanning moet doen om de totaalprijs correct te verstaan; het zal de geschiedenis niet veranderen, maar je humeur wel. Zolang ik in Engeland woonde, stond ik er niet bij stil dat ik geleidelijk aan ook de subtielere kantjes van de Engelse taal mij eigen had gemaakt. Nu ik met Zürich kan vergelijken, is het verschil echter opvallend.

Voor mijn graduation, diploma-uitreiking dus, waren ook mijn ouders en grootouders overgekomen uit België. In Engeland krijg je als Dr. geen eigen plechtigheid. Er is één ceremonie per departement, waar zowel Bachelors, Masters als PhD's aan bod komen. Elke graad heeft een eigen academic dress, beter gekend als graduation gown. In kostuum, met een daarover een groen gewaad en een komische hoed, was het veel te warm in de atypische Engelse hitte. Gelukkig was de ceremonie voor de School of Mathematics nog redelijk vroeg 's ochtends.

Met promotor Barry Cooper en mijn ouders.

Met ouders en grootouders.