Blog: Wasdale
Maandag 25 oktober 2010, 14:52
Vorig weekend was ik voor de derde keer in het Lake District. De eerste keer was slechts voor één regenachtige dag en was eigenlijk om te vergeten. De tweede maal spendeerde ik een prachtig en onvergetelijk maarts weekend in Glenridding, met enkele wiskundecollega's. Voor de derde keer trok ik met de LUU Hiking Club naar Wasdale, in het zuidwesten van de Lakes, nabij Scafell Pike, met 978 meter het hoogste punt van Engeland. Die hoogte is dan wel niet alpien, maar de Ierse zee is vlakbij en de dalen zijn vrijwel op zeeniveau, dus de hoogteverschillen zijn toch aanzienlijk en de uitzichten en rotsformaties zijn spectaculair.
De rit van Leeds tot Wasdale duurde zo'n drie uur en werd opgefleurd door het feit dat er in mijn minibus nogal veel The Smiths-fans zaten: een hele minibus die luidkeels meezingt van:
And if a double-decker bus
Crashes in to us
To die by your side
Such a heavenly way to die
Heerlijk!
Met een groep van goed 50 studenten verbleven we in een afgehuurde village hall. Elke dag splitsten we ons dan op in kleinere groepen, om verschillende wandelingen te doen. Net als tijdens mijn vorig bezoek in maart, was het weer nu buitengewoon goed, vooral op zaterdag. Mijn groep beklom Scafell Pike, via de pittoreske corridor route. Vanop het hoogste punt van Engeland hadden we een prachtig uitzicht. Het Isle of Man, 85 km verder in het midden van de Ierse Zee, was bijzonder duidelijk zichtbaar.
Een kilometer ten zuidwesten van Scafell Pike ligt het broertje Sca Fell, met 964 meter net iets lager. De twee toppen worden gescheiden door de scherpe col van Mickledore, 150 lager. De helling van Mickledore naar Scafell Pike is gemakkelijk bewandelbaar, maar wie van Mickledore de andere kant op wilt, rechtstreeks naar Sca Fell, heeft Broad Stand te overwinnen. Dat is geen pad voor wandelaars, maar een moeilijke scramble, die vooral in natte, gladde omstandigheden best gevaarlijk kan zijn. (Een scramble is een beklimming waarbij je je handen moet gebruiken om omhoog te geraken, maar die nog niet te steil of gevaarlijk is om een harnas en klimtouw noodzakelijk te maken, zoals op deze foto.) Gelukkig waren de weersomstandigheden voor ons perfect en ik was in het gezelschap van ervaren klimmers die alles in het oog hielden. Voor de zekerheid werd er op het moeilijkste stuk werd zelfs een klimtouw aangelegd. Mijn enige eerdere noemenswaardige scramble, Crib Goch in Snowdonia, is normaal gezien gemakkelijker, maar was door het natte weer toen uitdagend en kantje-boortje wat veiligheid betreft. Broad Stand daarentegen was zeer genietbaar: een spectaculair parcours met constant prachtige uitzichten. Scrambling bevalt me best, en mijn lange benen helpen mij ook best goed om zonder problemen naar boven te geraken!
Op zondag leidde ik samen met Lisa een wandeling op Kirk Fell en Great Gable. Ik ben dit jaar in het committee van de Hiking Club, als web secretary en dus verantwoordelijk voor de website, maar ik ben daarmee ook betrokken bij al het andere reilen en zeilen van de club. Hoewel ik nog niet zo ervaren ben als vele andere hikers in de club, begin ik nu ook ervaring op te doen met het leiden van enkele eenvoudigere wandelingen. Dit is erg leerzaam, ik leer en perfectioneer vaardigheden zoals planning, navigatie, group management en binnenkort komt er ook een cursus EHBO speciaal gericht op wandelaars en bergbeklimmers aan. Vorige zondag zat er voor mij een goede oefening in kompasnavigatie tussen. Het weer was namelijk wat minder goed als zaterdag en de top van Great Gable zat verstopt in een dikke laag mist. De weg naar boven is nooit moeilijk te vinden (ga steeds omhoog tot op de top!), maar de juiste weg naar beneden nemen, in dikke mist en zonder duidelijke paden, was allesbehalve evident. En het is niet alleen een kwestie van niet verloren te lopen, maar ook een kwestie van veiligheid, want langs sommige kanten was de berghelling erg steil en gevaarlijk. (A mountain is something / You don't wanna fuck with / You don't wanna fuck with / Don't fuck around.) Bijgevolg moest ik constant de richting bijhouden op het kompas en tegelijkertijd goed in de mist staren om de beste route naar beneden te vinden. Toen we onder de mist uitkwamen, bleek gelukkig dat we perfect juist zaten. Het was de eerste keer dat ik puur op kompas ben moeten afgaan om de richting te vinden en het was een erg geslaagde oefening.
Binnen twee weken trek ik weeral met de Hiking Club voor het weekend naar de Lakes, dit maar in het Noorden in de buurt van Keswick. Ik vrees wel voor het weer; ik heb het voorgevoel dat ik mijn dosis geluk wat het weer in het Lakes District betreft wel heb opgebruikt... En in februari volgt mijn kennismaking met de Schotse winter! Ik ben mijn gloednieuwe winterbotten al aan het inlopen!