Zaterdag 19 maart 2011, 11:15
Zoals eerder gezegd, had ik mij voorgenomen om meer optredens mee te pikken hier in Leeds. Aldus was ik nauwelijks opnieuw in Leeds na de Kerstvakantie, of ik trok al naar de O2 Academy voor Thin Lizzy. Maar eigenlijk had ik mijn ticket meer gekocht voor het voorprogramma van Supersuckers!
De Supersuckers noemen zichzelf zonder meer "the greatest rock 'n' roll band in the world", en ik was zelfs geneigd om hen daarin niet tegen te spreken. Ik ken vooral hun album The Evil Powers of Rock 'n' Roll uit 1999, wat volgepropt staat met no-nonsense cowpunk mokerslagen. Mijn verwachtingen voor het optreden van de Amerikanen uit Tucson, Arizona waren dan ook hooggespannen. Maar de teleurstelling was groot. De Supersuckers ramden gewoon nuanceloos op hun gitaren, met de versterking veel te luid, alles wegdreunend. Frontman Eddie Spaghetti was volledig charmeloos, met zijn obligatoire doch zielloze kicks en gitaarposes. The greatest rock 'n' roll band in the world? Neen, die illusie ben ik kwijt.
Gelukkig waren de Ierse hardrockhelden van Thin Lizzy wel zeer genietbaar. De band gaat al meer dan vier decennia mee, al blijft er van de originele line-up niet veel over. Legendarische frontman Phil Lynott overleed al 25 jaar geleden, en nog deze februari overleed gitarist Gary Moore, maar hij was er ook al niet meer bij in Leeds in januari. De enige twee originele leden van Thin Lizzy die erbij waren, waren Brian Downey en Scott Gorham, gemakkelijk te herkennen als de twee grijsaards tussen een voor de rest jonger gezelschap. Het deed velen zich afvragen of deze band zich nog wel Thin Lizzy mocht noemen, dan wel slechts een veredelde tribute-band was. Maar de eer van Thin Lizzy werd zeker hoog gehouden, wat mij betreft. Ik kende van Thin Lizzy voordien eigenlijk alleen "The Boys Are Back in Town" en hun versie van "Whiskey in the Jar", maar ik werd nu helemaal overtuigd door hun volledige discografie. De show was ook helemaal afgewerkt, inclusief een spectaculaire en perfect afgestemde lichtshow. Al bij al een uitstekende show - bijna 2 uur lang uitstekende hard rock - die ervoor zorgde dat ik, na de ontgoocheling van Supersuckers, toch tevreden naar huis ging.
Het volgende concert was er een dat ik niet zelf gepland had. Via CouchSurfing kwam ik in contact met Simon, een Mexicaanse student in Lancaster, die met een losgeslagen bende van andere internationale studenten van Lancaster naar Leeds was getrokken voor het concert van Rotating Leslie, in de kelder van de Royal Park pub. Rotating Leslie is een indierockband uit Hertfordshire (in het Londense) die nog vrij onbekend is, maar eigenaardig genoeg op een of ander Australisch radiostation nogal wat airplay krijgt. Het was dan ook Molly, een Australische student in Lancaster, die het initiatief genomen had om naar dit optreden te gaan. En gelijk had ze: Rotating Leslie bracht het ene aanstekelijke liedje na het andere, strak uitgevoerd en met een présence alsof het podium hun natuurlijke habitat is. Natuurlijk is het erg moeilijk om als jonge band in Engeland je te laten opmerken en door te breken. Maar het is toch onbegrijpelijk dat Rotating Leslie niet meer gekend is. In de Royal Park waren er nog geen 40 toeschouwers; onze groep vulde dus meer dan een kwart van het publiek. Rotating Leslie maalde er niet om, en gaf het beste van zichzelf. Mij hebben ze al als fan gewonnen, nu de rest van de wereld nog!
Op 18 februari stond dan een optreden van een van mijn favoriete bands van de afgelopen jaren op het programma: het dansbare rock-sextet The Go! Team. De groep uit Brighton kwam hun derde album Rolling Blackouts promoten, hun meest diverse werk tot nu toe, met ook inbreng van onder andere Satoni Matsuzaki van Deerhoof. Maar het is de eigen zangeres Ninja die nog steeds de hoofdrol opeist, en dat live nog veel meer dan op cd, met haar hyper-energieke zangen, roepen en dansen. Rondom haar stonden nog vijf muzikanten zich uit te leven, vaak met drie gitaren en twee drumstellen (met neonlichtsterren versierd) tegelijk. Toch werd niet alle muziek live gebracht. Met name de instrumenten die de muziek van The Go! Team juist zoveel kleur geven, zoals de trompet, werden slechts door samples vertegenwoordigd. De mondharmonica werd enkel voor twee nummers echt live gespeeld. Jammer, maar de catchyness van de muziek had er gelukkig niet onder te lijden. Het is onmogelijk om stil te blijven zitten bij de muziek van The Go! Team (je zou eens een verborgen camera moeten zetten in mijn kamer als ik hun albums op heb staan!), en het publiek in The Cockpit ging dan ook flink uit de bol. Het is al lang geleden dat ikzelf nog zo lustig aan dansen ben geweest. Na het optreden stond ik flink in het zweet, maar met een brede smile over het gezicht: wat maakt The Go! Team toch fantastische, opgewekte muziek! En wat een schitterende zaal ook, The Cockpit, klein maar fijn, en altijd een fantastische atmosfeer; wat een verschil met de onpersoonlijke massa in de O2 Academy.
Naar die O2 Academy ging ik vorige week nog eens terug voor de Levellers. De folk-punkers vieren dit jaar de twintigste verjaardag van hun bekendste album Levelling the Land, dat volstaat met legendarische folkrock-anthems zoals "One Way", "The Game", "The Boatman", "Liberty Song", "Another Man's Cause" en "Battle of the Beanfield". Voor de gelegenheid zouden de Levellers het album integraal live spelen. Het voorprogramma werd verzorgd door The Wonder Stuff, en mij onbekende band die ook zowat twintig jaar geleden het meeste succes had. Onder het publiek waren duidelijk veel fans uit die tijd, die veel nummers woord per woord meezongen. Er zat echter weinig vuur in de opvoering om van mij een nieuwe fan te maken. En de Levellers maakten eigenlijk dezelfde fout: hun liedjes werden netjes afgespeeld, maar zonder er iets speciaals van te maken, zonder frisse wind. Natuurlijk was ik hier wel al een fan, die alle lyrics gretig meezong. Maar kon je nauwelijks het verschil horen tussen tussen het album en de live-uitvoering, en dan vraag je je toch al of het echt wel de moeite was om af te komen. Halfweg en op het einde lapten de Levellers er ook wat andere hits tussen, maar enkel "Carry Me" en afsluiter "What a Beautiful Day" konden het publiek even enthousiast houden als bij de nummers van Levelling the Land. Dat publiek was overigens in iets te grote getale aanwezig. Natuurlijk wil men zoveel mogelijk tickets verkopen, maar nu was de Academy toch iets te vol om aangenaam te zijn. Bovendien stonden wij juist achter de zone waar men werkelijk aan het dansen was. Die mensen drukten ons naar achter door al dansend meer ruimte op te eisen, terwijl men achter ons juist naar voren aan het duwen was. En dan stonden we nog bij een kale stinkende dikzak die iedereen in de omgeving aan het platwalsen was... De woorden van Lisa vatten het goed samen: "It was a bit like being at home listening their album except you were surrounded by fat balding sweaty men!"
Volgende optreden: Rökkurró, in de Botanique in Brussel op 16 april!