Stijn Vermeeren

De duizenden lichtjes van de gigantische Stanlow olieraffinaderij; de Blue Bridge over de Dee in Queensferry en de ASDA en take-aways nabij; de Marble Church en het kasteel in Bodelwyddan; Rhyl Flats Offshore Wind Farm; de tunnels van Conwy, Penmaenbach en Pen-y-Clip. De herkenningspunten langs de M56/A55 (de North Wales Expressway voor de vrienden) zijn me inmiddels welbekend en kondigen zonder uitzondering een wandelweekend in Snowdonia aan. Afgelopen weekend was voor mij al de vierde keer in de laatste vier maanden. Het eerste weekend in juni werd nog verpest door de regen, maar de drie andere weekends bleven atypisch droog.

Het eerste weekend in oktober waren Graham en ik ingegaan op een uitnodiging van Jim, een kennis van de hiking club die zich aan het voorbereiden was op zijn examen voor de Mountaineering Instructor Award. Jim nam ons mee op enkele grade 3 scrambles (de moeilijkste graad voordat je over echte klimsport begint te spreken) en leerde ons nuttige beveiligingstechnieken met een klimtouw.  Een erg leerrijk weekend.

Ik beveilig Graham

We verbleven dat weekend in de historische Helyg hut van de Climbers' Club, waar Jim lid van is. De Climbers' Club kocht de hut in 1923 onder president George Mallory. Mallory zou een jaar later omkomen op Mount Everest, in omstandigheden (had hij de top al bereikt?) die nog steeds voor controverse zorgen. De hut diende als trainingsbasis voor verschillende historische Everest-expedities, in de tijd dat een weekend in Snowdonia nog als afdoende training voor de Himalaya werd gezien. De Helyg hut hangt vol met oud klimmateriaal en foto's van baanbrekende bergbeklimmers. De toiletten zitten in het dak. In de ene wc hangt er een houten balk in de weg als je staande wilt plassen. In de andere wc echter is er een dakraam, dat je kunt openen en aldus met het hoofd uit het dak je behoefte doen, met uitzicht over de groene Ogwen-vallei en de bergen van Snowdonia!

Een paar weken later was ik alweer terug, nu met de hele hiking club. De weersvoorspelling was behoorlijk ruig. In werkelijkheid bleek het weer echter zeer genietbaar, afgezien van enkele korte periodes van hagel die als mitrailleurvuur tegen ons aan waaide. Met de Daear Ddu ridge op Moel Siabod en de North Ridge van Tryfan (die laatste behoorlijk lastig dankzij een laagje sneeuw) kon ik twee klassieke routes aftikken.

De rotsen "Adam" en "Eve", bovenop Tryfan.

Afgelopen weekend dan trokken enkele hiking club-leden naar het National Mountain Centre van Plas y Brenin om een seminarie over expeditieplanning te volgen. Nog enkele anderen, waaronder ik, trokken mee naar Snowdonia om gewoon wat te gaan wandelen. We mochten logeren bij hiking club-lid Madi thuis, in ruil voor een lift naar Leeds. Madi's ouderlijk huis is in Dinorwic bij Llanberis, vlak naast de leisteengroeve en dus ook vlakbij het nationale park van Snowdonia.

Na enkele weken abnormaal warm weer was Snowdonia ironisch genoeg volledig sneeuwvrij. De temperatuur was net voor ons weekend wel terug gezakt, en de wind had hogerop voor indrukwekkende formaties van ruige rijp gezorgd. Op zaterdag waaide de wind nog sterk, maar gelukkig bleek de scramble die wij hadden uitgekozen (Y Garn East ridge, een leuke grade 2) redelijk beschut. Op de terugweg gidsen Madi en haar moeder ons door de voormalige leisteengroeve (gesloten sinds 1969). Die is officieel niet publiek toegankelijk, maar daar kijkt niemand naar om. De groeve is onder andere een favoriet speelterrein voor sportklimmers. Er zijn volledige boeken gepubliceerd met niets anders dan beschrijvingen van klimroutes in de groeve. Ook gewoon door de gigantische groeve rondzwerven en de vervallen gebouwen verkennen is de moeite waard. Het Slate Museum, beneden bij Llanberis, is ook wel een degelijk museum, maar werkelijk in de groeve rondlopen geeft toch indrukken die geen enkel museum kan teweegbrengen.

Op zondag trokken Graham, Steve en ik naar de Snowdon-bergketen. Daar ging ik voor de derde keer over de Crib Goch bergkam. Het was echter de eerste keer dat die niet verscholen was in de mist. Zodanig was het ook de eerste keer dat ik de afgronden langs beide kanten van de scherpe kam goed kon zien. Crib Goch is met mijn ervaring niet bijzonder moeilijk en ik heb de route ook al in veel slechtere omstandigheden voltooid. Toch deed het vrije uitzicht op de kwetsbaarheid van mijn positie langs de route me even slikken.

Crib Goch

We waren nog maar net over het moeilijke gedeelte toen de sneeuw, aangekondigd voor de late namiddag, al rond 11 uur begon te vallen. Aanvriezende sneeuw op de rotsen zorgde voor verraderlijk gladde plekken. Omstandigheden waarin mijn Microspikes hun (geringe) gewicht in goud waard zijn. Om volwaardige crampons (stijgijzers) degelijk te doen werken was er nog veel te weinig sneeuw, maar met enkel wandelbotten werd elke stap delicaat zodat uiterste concentratie en voorzichtigheid vereist was. De tussenoplossing van Microspikes zorgt er echter voor dat je gewoon kunt wandelen, zonder gevaar voor uitglijden. Microspikes (en gelijkaardige snufjes, maar die zijn meestal meer gericht op stedelijke omgevingen en zien er vaak erg slapjes en breekbaar uit) zijn relatief nieuw, maar mogen van mij een vast plaatsje krijgen op de lijst van essentiële winteruitrusting voor de bergwandelaar. Microspikes kunnen een echte levensredder zijn; door het voorkomen van een val natuurlijk, maar nog veel meer omdat je met Microspikes zoveel sneller en gemakkelijker kunt wandelen over ijzige ondergrond en zo hopen energie bespaart. (In tegenstelling tot van veel mensen denken, is de belangrijkste doodsoorzaak in de bergen niet de valpartijen, maar wel uitputting en blootstelling aan de weerselementen.) Toen de sneeuw begon te vallen zondag, besloten Graham en Steve meteen aan de afdaling te beginnen langs de Pyg track. Ik merkte echter dat ik veel sneller was op mijn Microspikes, en besloot nog de nabijgelegen top van Snowdon te beklimmen en hen dan in te halen op de afdaling. Toen ik hen een klein half uur later weer inhaalde, waren ze nauwelijks verder afgedaald dan voordien. Met mijn Microspikes was ik ongeveer dubbel zo snel als Steve, die zelf dubbel zo snel ging als Graham, die moeite had met de gladde ondergrond. Ik gaf mijn Microspikes dan maar aan Graham, waarmee mijn snelheid opeens met een factor twee omlaag ging, en die van Graham met een factor twee omhoog, wat veel beter uitkwam. Behalve dat ik opeens weer veel moeite moest doen om niet omver te vallen dan...